Kompozycje figuratywne to typ prac artystycznych, w których możemy wyróżnić sylwetki ludzkie, zwierzęce czy przyrodnicze w ich proporcjach naturalnych lub bliskich rzeczywistym. Sztuką figuratywną jest przede wszystkim realizm, stanowiący dokładnie odzwierciedlenie wizualnych form otaczających nas w rzeczywistości. Figuratywizm był dominującym typem kompozycji od starożytności aż do wieku dziewiętnastego, kiedy zaczęły pojawiać się nowe artystyczne tendencje zmierzające do coraz większej subiektywizacji wizji artystycznej na płótnie i w rzeźbie. Zupełnym odejściem od figuratywizmu była sztuka abstrakcyjna, istniejąca w oderwaniu od form rzeczywistych. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. Na płótnach artystów związanych z tym kierunkiem pojawiły się rozpoznawalne sylwetki ludzkie, choć poddane silnej deformacji. Kompozycje nurtu Nowej figuracji pogrążone były w atmosferze pesymizmu, melancholii, niepokoju oraz lęku; wykorzystywano ziemistą gamę kolorystyczną do podkreślenia depresyjnego nastroju prac oraz egzystencjalną symbolikę. Przykładami prac klasycznego typu figuracji są klasyczne obrazy Diego Velazqueza, Jana Vermeera, Petera Paula Rubensa, Jana Matejki, Stanisława Wyspiańskiego; twórcami Nowej figuracji byli Francis Bacon, Jean Dubuffet oraz Alberto Giacometti.
