Litografia barwna E.A., sygnowana I

Grafika o tytule "Litografia barwna E. A, sygnowana I" to praca z 0 roku o wymiarach 32x45 cm. Jej autorem jest Salvador Dali.

Dzieło zostało wykonane w technice litografia. Jest to technika szczególnie popularna w XIX wieku, zaliczana do technik tzw. Druku płaskiego. Wynalazcą litografii był w 1798 roku Alois Senefelder, niemiecki grafik. Pierwszym etapem jest stworzenie rysunku na kamieniu litograficznym (będącym specyficzną odmianą wapienia), który, w zależności od wyboru wizualnego efektu, należy wypolerować na gładko lub przetrzeć piaskiem. Do szkicowania używa się kredki lub tuszu. Drugim krokiem jest pokrycie matrycy roztworem kwasu azotowego i gumy arabskiej. Partie niepokryte rysunkiem przyjmują wodę, ale nie wiążą się z tłuszczem. Następnie kamień litograficzny zwilża się wodą i nanosi na niego farbę drukarską, którą przyjmują jedynie oleofilowe fragmenty pokryte kredką i tuszem. Ostatnim krokiem jest wykonanie odbitek poprzez nałożenie na matrycę zwilżonego papieru oraz zastosowanie prasy litograficznej. Techniką tą posługiwali się Aleksander Orłowski, Jan Kanty Gumowski, Jan Lebenstein oraz Jan Wyczółkowski.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli ekspresjonizm, surrealizm. Ekspresjonizm to kierunek w sztuce, który pojawił się w końcu XIX wieku w Europie, który charakteryzują mocne, przerysowane kompozycje, twarde linie, zniekształcenie świata przedstawionego, zaburzenie proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie kolorów nietypowych dla rzeczywistości. Surrealizm, który narodził sie latach 20-tych we Francji, charakteryzował się wykorzystaniem szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży. W malarstwie często nawiązywali do prymitywizmu czy realizmu, poddając go deformacji.

Przewodni temat pracy to człowiek. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako żywiołowość, którą osiąga się poprzez wibrującą kolorystykę oraz emocjonalne tematy malarskie i rzeźbiarskie.