Jeźdźcy Apokalipsy 2, 2011

"Jeźdźcy Apokalipsy 2" - grafika jest dziełem z 2011 roku I charakteryzuje się wymiarem 100x70 cm. Autorem jest Wojciech Pelc.

Praca wykonana została w technikach: akwaforta, akwatinta, technika własna. Jest to technika, której nazwa oznacza w dosłownym tłumaczeniu „mocną wodę” – tak nazywano bowiem kwas azotowy, przy pomocy którego wytrawiano płytę metalową w celu uzyskania odpowiedniej kompozycji. Akwaforta to rodzaj druku wklęsłego, wykonywanego poprzez odbicie na mokrym papierze miedzianej lub cynkowej płyty, która wcześniej została wypolerowana, odtłuszczona i pokryta mieszanką żywicy, asfaltu i wosku. Rysunek wykonuje się igłą rytowniczą, a płyta trafia do kwasu. Wytrawione zostają fragmenty, które nie zostały pokryte werniksem, a więc wspomnianą mieszanką z żywicy. Początki akwaforty sięgają XVI wieku i do dziś technika ta cieszy się popularnością wśród artystów. Kompozycje w tej technice wykonywali Rembradt, Goya i Picasso; wykorzystywano ją nie tylko do tworzenia samodzielnych dzieł graficznych, ale również reprodukcji dzieł malarskich. Jest to technika graficzna wymyślona w XVII wieku i udoskonalona później przez Jean-Baptiste Le Prince’a, francuskiego artystę i wynalazcę. Zaliczana jest do technik graficznych wklęsłych, ponieważ polega na trawieniu kwasem azotowym konkretnych części metalowej płyty – różnica w odcieniach koloru zależy od tego, jak głęboko będziemy trawić poszczególne fragmenty kompozycji. Uzyskany efekt przypomina malarstwo (otrzymujemy bowiem swego rodzaju plamy barwne), dlatego też technikę tą uzupełnia się akwafortą, która pozwala nam otrzymać walor rysunkowy. Technika akwatinty wykorzystywana była przez Francisco de Goyę w cyklu „Los Desastres de la Guerra” razem z suchą igłą, miedziorytem i akwafortą. Od lat 70-tych, technika własna staje się najlepszym opisem dla dzieł artystycznych z nurtu instalacji – często wykorzystuje ona bowiem oryginalne rozwiązania techniczne, sięgające nie tylko do materialnego rezerwuaru, ale również mediów.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, ekspresjonizm, figuratywne. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym. Ekspresjonizm to kierunek w sztuce, który pojawił się w końcu XIX wieku w Europie, który charakteryzują mocne, przerysowane kompozycje, twarde linie, zniekształcenie świata przedstawionego, zaburzenie proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie kolorów nietypowych dla rzeczywistości. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty.

Tematem tej pracy są akt, człowiek, zwierzę. Wśród aktów możemy wyróżnić estetyczne przedstawienia piękna ludzkiego ciała, wizerunki zaangażowane w kwestie społeczno-polityczne czy również takie obrazy i rzeźby, które są nośnikami symbolicznych, a zczasem mistycznych znaczeń. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych. Jest to jeden z najchętniej podejmowanych wątków w sztukach plastycznych, ukazujących przedstawicieli królestwa zwierząt w różnych konwencjach i stylach.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory brązowy, czarny. Brązowy, który jest barwą ziemistą, naturalną, wykorzystywaną zarówno do zgaszenia kompozycji jak i podkreślenia jej związków z przyrodą. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako inne.