Bez tytułu 19, 1995

"Bez tytułu 19" to grafika o wymiarach 80x80 cm z 1995 roku. Autorem pracy jest Zdzisław Beksiński.

Praca wykonana została w technikach: papier, grafika cyfrowa. Jest to medium wykorzystywane jako podobrazie, stanowiące alternatywę dla płótna i deski. Papier, w zależności od rodzaju, pozwala na uzyskanie różnorodnych efektów. Ten o gramaturze 200 g/m2, o zwartej strukturze, i dużej chłonności, przeznaczony jest do farb akwarelowych, gwaszu, temper i tuszu. Innym typem papieru jest papier bezkwasowy, odporny na działanie czasu oraz promieni słonecznych. Z kolei ziarnisty papier o gramaturze 90 g/m2 może być wykorzystywany do rysunku kredkami, pastelami, sepią, węglem, sangwiną, ołówkiem. Papier jako podobrazie wykorzystywano od antyku; w średniowieczu powstawały na nim cenne miniatury oraz pierwsze projekty architektoniczne. W czasach renesansu stanowił podstawę szkiców koncepcyjnych, zaś od momentu wynalezienia druku stał się niezbędnym elementem do tworzenia grafiki. Współcześnie popularność zyskują aukcje dzieł sztuki na papierze; najdroższą papierową pracą sprzedaną na polskiej aukcji jest „Macierzyństwo” Stanisława Wyspiańskiego. Jest to technika, która polega na tworzeniu dzieł sztuki w formie cyfrowej, wykorzystując w tym celu komputerowe programy graficzne. Jako samodzielny nurt artystyczny, pojawiła się na rynku sztuki dopiero w ostatniej ćwierci XX wieku. Efektem finalnym grafiki cyfrowej jest najczęściej limitowany wydruk na dobrym jakościowo papierze, który zawiera własnoręczny podpis autora. Aby wydruki nie uległy zniszczeniu, należy przechowywać je w odpowiednich warunkach, bez narażania ich na światło słoneczne oraz wilgoć.

Artysta wykonał grafikę w stylu surrealizm. Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Przewodnie tematy pracy to: człowiek, fantastyka. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców.