Dziura w brzuchu, z cyklu W cieniu budowli, 1971

"Dziura w brzuchu, z cyklu W cieniu budowli" to obraz o wymiarach 36x49 cm z 1971 roku. Autorem pracy jest Edward Dwurnik.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: flamaster, linoryt, tusz. Jest to długopis posiadający rdzeń nasączony tuszem, występujący w postaci akwarelowej, rysunkowej i projektowej. W porównaniu do pióra, klasycznego długopisu i ołówka, flamaster pozwala na uzyskanie dość grubej kreski. Flamastry akwarelowe różnią się od pozostałych tym, że posiadają rdzeń z tuszem nasączonym wodą, nie zaś alkoholem; wymagają więc odpowiedniego, chłonnego papieru i często występują razem z farbami akwarelowymi oraz tuszem. Flamastry rysunkowe, jak sama ich nazwa wskazuje, należy stosować do tworzenia rysunków, szkiców oraz komiksów. Ostatni wariant, flamastry projektowe, są przystosowane do sporządzania prac technicznych, projektów architektonicznych oraz modowych. Prace wykonane flamastrami znajdziemy w twórczości Pawła Szarloty, Tadeusza Dominika Magdaleny Abakanowicz, Pawła Jarodzkiego i Marka Raczkowskiego. Jest to technika graficzna wypukła, polegająca na wycinaniu kompozycji w linoleum przy pomocy odpowiednich narzędzi rytowniczych (m. In. Noża i dłuta). Tak jak w drzeworycie langowym, żłobienia można wykonywać w różnych kierunkach. Linoleum to z kolei materiał powstały z masy z włókna i oleju lnianego, mączki drzewnej, kalafonii oraz pigmentu, umieszczonej na tkaninie z juty. Wynalazcą linoleum jest Frederick Walton, zaś produkcja tego materiału na masową skalę rozpoczęła się w połowie XIX wieku. Odpowiednio wyżłobione linoleum, stanowiące matrycę, zostaje pokryte farbą i odbite na papierze przy pomocy prasy ręcznej albo kostki introligatorskiej. W Polsce twórcami linorytów są Henryk Płóciennik czy Marek Mosiński. Jest to technika artystyczna, pochodząca z Chin. Współcześnie, do rysunku tuszem wykorzystuje się piórko ze stalówką. To właśnie kształt stalówki ma wpływ na grubość i intensywność kreski; ponadto artysta może wybrać kolor tuszu (firmy produkujące tusze dla artystów mają w ofercie ponad 15 kolorów). Najpowszechniejszym podłożem dla kompozycji z tuszu jest gładki, odporny na wilgoć papier. Może być on ryżowy lub pochodzić z bloku technicznego czy szkicownika. Tusz dobrze przyjmuje również kalka kreślarska, szkło oraz folia poliestrowa. Przykładami artystów, którzy w swojej twórczości wykorzystywali tusz jako medium są Albrecht Dürer, Giovanni Battista Piranesi, Annibale Carracci, Tintoretto, Vincent van Gogh czy Paul Klee.

Podłożem tej pracy jest papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Artysta wykonał obraz w stylu ekspresjonizm. Najważniejszymi przedstawicielami ekspresjonizmu w Polsce byli graficy skupieni wokół grupy artystycznej BUNT, a więc Stanisław Kubicki, Stefan Szmaj, Władysław Skotarek czy Jan Jerzy Wroniecki.

Tematyka pracy to człowiek. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych.

"Dziura w brzuchu, z cyklu W cieniu budowli" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występuje czarny. Czerń może tworzyć zaskakujące połączenie z czarnym, minimalistycznym wnętrzem bądź działać na zasadzie konstrastu, kiedy wprowadzimy ją do jasnej przestrzeni.

Nastroj pracy charakteryzuje żywiołowość. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.