Wenecka studnia, 2007

Obraz został namalowany podczas mojej artystycznej rezydencji na Murano, koło Wenecji we Włoszech. Architektura i kolorystyka budynków Wenecji stały się inspiracją do tego obrazu. Kontrast bieli studni i intensywnych odcieni czerwieni to jakby przeniesienie białych weneckich marmurów i koloru tynków tego zjawiskowego miasta. Ażurowe rzeźbiarskie detale przedstawionej studni namalowałam w ekspresyjny i abstrakcyjny sposób- są dla mnie wspomnieniem w ciągłym ruchu. Tłem dla białej formy studni jest płaszczyzna czerwieni- to wspomnienie i malarska interpretacja strukturalnych tynków zabytkowych budowli. Nakładając farbę warstwami w różnych odcieniach czerwieni i zieleni chciałam oddać widoczny w tym mieście upływ czasu historii. Motyw studni można   także odczytać symbolicznie jako poszukiwanie źródła- kultury i historii Europy w tym przypadku. Obraz był prezentowany na mojej indywidualnej wystawie malarstwa i rzeźb szklanych zrealizowanych w Murano w Berengo Studio Gallery w Wenecji we Włoszech w 2007 roku.

Obraz o tytule "Wenecka studnia" to praca z 2007 roku o wymiarach 100x80 cm. Jej autorem jest Izabela Rudzka.

Dzieło zostało wykonane w technice akryl. Jest to rodzaj farby opatentowany w Niemczech w 1934 roku, początkowo wykorzystywany w przemyśle i do prac remontowych (malowano nią elewacje budowli w morskim klimacie); jako medium artystyczne rozpowszechnił się od lat 50-tych XX wieku i szybko zyskały popularność ze względu na łatwość operowania nimi, niską cenę, szybki czas schnięcia oraz żywe kolory. Akryle można stosować na dowolnym podłożu – drewnie, metalu, płótnie, papierze, kartonie, szkle. Nie jest to medium wymagające wiedzy i praktyki w takim stopniu, jak ma to w przypadku farb olejnych, dlatego farby akrylowe poleca się początkującym adeptom sztuk pięknych. Akryle pozwalają na nakładanie warstw cienkich, laserunkowych, jak i impastowych. Mogą występować jako płyn lub żel w tubkach. Można spotkać je w twórczości artystycznej Andy’ego Warhole’a, Tadeusza Dominika, Basquiata czy Edwarda Dwurnika.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to rodzaj tkaniny o splocie płóciennym, które charakteryzuje się szerokim zastosowaniem. W przypadku warsztatu artystycznego, płótno występuje w charakterze podobrazia: może zostać rozpięte na listwach drewnianych, tworząc blejtram, lub zostać umieszczone na desce. Kompozycję malarską umieszcza się na płótnie uprzednio zagruntowanym.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu realizm. Realizm to kierunek zakładający jak najwierniejsze odzwierciedlenie rzeczywistości widzialnej, wiernie podążający za grecką zasadą mimesis (naśladownictwa natury).

Tematem tej pracy są architektura, inne. Architektura, która przedstawia zazwyczaj budynki i trójwymiarowe obiekty. Jest jednym z ulubionych motywów malarzy holenderskich, włoskich i francuskich w XVII i XVIII wieku. Dzięki zachowanym pracom z tamtego okresu, jestesmy w stanie rekonstruować wygląd miast i poznawać sposób funkcjonowania społeczeństw.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czerwony. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Kolor czerowny należy wprowadzać do przestrzeni wymagających dynamicznego motywu wizualnego.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako radość, żywiołowość. Wbrew temu, co można sądzić, wywołanie radości u odbiorcy jest jednym z najtrudniejszych wyzwań artystycznych. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.