bez tytułu, 2020

"bez tytułu" to obraz o wymiarach 50x70 cm z 2020 roku. Autorem pracy jest Jarosław Prysak.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: technika własna, tusz, inne. Od lat 70-tych, technika własna staje się najlepszym opisem dla dzieł artystycznych z nurtu instalacji – często wykorzystuje ona bowiem oryginalne rozwiązania techniczne, sięgające nie tylko do materialnego rezerwuaru, ale również mediów. Jest to technika pochodząca ze starożytnych Chin. Wynalazcą tuszu był, według legendy, urzędnik żyjący w czasach Żółtego Cesarza (XXVI w. P. N. E) o imieniu Cangjie. Przez kolejne stulecia skład tuszu był udoskonalany: robiono go z czarnej ziemi lub zmielonego węgla kamiennego. W III w. Pn. E. W prowincji Kiang-si do produkcji tuszu zaczęto używać sadzy. Od XV wieku pozyskiwano ją z lamp oliwnych. Głównymi składnikami tuszu są nierozpuszczalny barwnik wraz ze spoiwem, co odróżnia go od atramentu, produkowanego z pigmentu rozpuszczalnego w zawiesinie. Dobry tusz długo leżakuje, jest twardy, lśniący, o muszlowatym przekroju.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to medium wykorzystywane jako podobrazie, stanowiące alternatywę dla płótna i deski. Papier, w zależności od rodzaju, pozwala na uzyskanie różnorodnych efektów. Ten o gramaturze 200 g/m2, o zwartej strukturze, i dużej chłonności, przeznaczony jest do farb akwarelowych, gwaszu, temper i tuszu. Innym typem papieru jest papier bezkwasowy, odporny na działanie czasu oraz promieni słonecznych. Z kolei ziarnisty papier o gramaturze 90 g/m2 może być wykorzystywany do rysunku kredkami, pastelami, sepią, węglem, sangwiną, ołówkiem. Papier jako podobrazie wykorzystywano od antyku; w średniowieczu powstawały na nim cenne miniatury oraz pierwsze projekty architektoniczne. W czasach renesansu stanowił podstawę szkiców koncepcyjnych, zaś od momentu wynalezienia druku stał się niezbędnym elementem do tworzenia grafiki. Współcześnie popularność zyskują aukcje dzieł sztuki na papierze; najdroższą papierową pracą sprzedaną na polskiej aukcji jest „Macierzyństwo” Stanisława Wyspiańskiego.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, ekspresjonizm, inne. Abstrakcja to styl odrzucający zasadę mimesis, a więc naśladownictwa natury. Intencją abstrakcjonistów nie jest odzwierciedlenie rzeczywistości w jej rzeczywistych kształtach, ale przekazywanie abstrakcyjnych pojęć i idei przy pomocy linii i oraz kolorów dzieła malarskiego. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem.

Tematyka pracy to abstrakcja.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, czarny. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako inne.