Królowa pod mostem, 2021

Królowa pod mostem

Obraz o tytule "Królowa pod mostem" to praca z 2021 roku o wymiarach 90x90 cm. Jej autorem jest Jarosław Dąbrowski.

Praca wykonana została w technikach: tusz, flamaster, akryl. Jest to technika artystyczna, pochodząca z Chin. Współcześnie, do rysunku tuszem wykorzystuje się piórko ze stalówką. To właśnie kształt stalówki ma wpływ na grubość i intensywność kreski; ponadto artysta może wybrać kolor tuszu (firmy produkujące tusze dla artystów mają w ofercie ponad 15 kolorów). Najpowszechniejszym podłożem dla kompozycji z tuszu jest gładki, odporny na wilgoć papier. Może być on ryżowy lub pochodzić z bloku technicznego czy szkicownika. Tusz dobrze przyjmuje również kalka kreślarska, szkło oraz folia poliestrowa. Przykładami artystów, którzy w swojej twórczości wykorzystywali tusz jako medium są Albrecht Dürer, Giovanni Battista Piranesi, Annibale Carracci, Tintoretto, Vincent van Gogh czy Paul Klee. Jest to technika polegająca na wykonywaniu kompozycji rysunkowych, posługując się długopisem z rdzeniem nasączonym tuszem. Kreska wykonana flamastrem jest zdecydowanie grubsza niż ta, która powstaje przy użyciu pióra i zwykłego długopisu. Flamastry występują w postaci markerów rysunkowych, projektowych oraz akwarelowych. Markery rysunkowe znakomicie sprawdzają się przy sporządzaniu szybkich rysunków, komiksów oraz szkiców. Flamastry projektowe z kolei są używane do tworzenia szczegółowych, realistycznych rysunków projektowych, zarówno architektonicznych, jak i modowych. Trzeci typ markerów, zwanych akwarelowymi, posiadają tusz na bazie wodnej, nie zaś alkoholowej. W ich przypadku, najlepszym rodzajem papieru będzie ten przeznaczony pod kompozycje akwarelowe, ze względu na odpowiednią chłonność. Doskonale sprawdzają się przy technikach mieszanych, wykorzystujących farby i kredki akwarelowe oraz tusze. Flamastry w swojej twórczości wykorzystywali Paweł Szarlota, Magdalena Abakanowicz, Paweł Jarodzki, Tadeusz Dominik czy Marek Raczkowski. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu hiperrealizm. Ważnym dla hiperrealizmu momentem była wystawa „Documenta 5” w Kassel w Niemczech Zachodnich w 1972 roku.

Przewodni temat pracy to motoryzacja. Motoryzacja nie jest tematem w sztuce charakteryzującym się długim rodowodem.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: szary, czarny. Ulubioną barwą artystów związanych z minimal art oraz sztuką konceptualną był kolor szary. Jest to barwa neutralna, dlatego nie odwracała uwagi od istotnych aspektów moderny: materiału, z którego wykonywano dzieło oraz zapisu procesu twórczego. Czerń może tworzyć zaskakujące połączenie z czarnym, minimalistycznym wnętrzem bądź działać na zasadzie konstrastu, kiedy wprowadzimy ją do jasnej przestrzeni.

Nastroj pracy charakteryzuje niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a.