Nierówna gra II, 2021

Nierówna gra II

"Nierówna gra II" to obraz o wymiarach 90x90 cm z 2021 roku. Autorem pracy jest Joanna Szumska.

Praca wykonana została w technikach: złoto, olej. Jest to miękki, lśniący i ciężki metal, charakteryzujący się największą ciągliwością spośród wszystkich metali. W czystej formie ma żółty kolor, nie utlenia się ani w wodzie, a ani na powietrzu. Złoto jest najmniej reaktywnym pierwiastkiem, który już w czasach przed wynalezieniem pisma był surowcem wykorzystywanym w jubilerstwie, mennictwie, rzemiośle artystycznym. Wykopaliska archeologiczne ujawniły, iż obiekty ze złota były obecne na Bałkanach już w IV tysiącleciu p. N. E. Przez cały okres starożytności czy średniowiecza, złoto wykorzystywano jako polichromię rzeźbiarską oraz malarską, zdobiono nim przedmioty codziennego użytku oraz obiekty kultowe. Formą złota najczęściej wykorzystywaną w sztuce jest złoto płatkowe, pozwalające na pokrycie różnych powierzchni cienką barwą tego surowca. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu figuratywne. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty.

Tematem tej pracy są portret, człowiek, zwierzę. Portret jest najpopularniejszą formą upamiętnienia wizerunku już od czasu antyku. Zarówno w rzeźbie, fotografii jak i w malarstwie czy rysunku. Jako samodzielna forma pojawił się w okresie quattrocenta we Włoszech. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Od początku dziejów sztuki pojawiały się one we każdej jej postaci: jako drugoplanowi bohaterowie scen dworskich, a nawet na samodzielnych portretach. Zwierzęta występują jako dekoracyjny motyw na obrazie bądź w krytycznym, zaangażowanym kontekście, jak to miało miejsce np. W twórczości Katarzyny Kozyry.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: zielony, czerwony, złoty. Zieleń zbliża nas do natury, dlatego jeśli jesteśmy zmęczeni miejskim krajobrazem, zaprośmy zielone dzieło sztuki do naszego domu. Poprzez odpowiedni kontekst czerwień może podkreślać silne emocje, niebezpieczeństwo bądź przyjemność. Wprowadza również dynamikę do kompozycji. Kolor złoty oznacza sferę niebiańską, władzę oraz luksus.

Nastroj pracy charakteryzuje spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.