Akwarela z czarną dziurą, 2016

"Akwarela z czarną dziurą" - obraz jest dziełem z 2016 roku I charakteryzuje się wymiarem 38x57 cm. Autorem jest Katarzyna Meres.

Dzieło zostało wykonane w technice akwarela. Jest to technika wykorzystująca farby wodne, zwane akwarelowymi. Znana już w starożytnym Egipcie, zaistniała jednak w świadomości artystycznej dopiero w czasach renesansu. Niezwykle popularna w XIX wieku, kiedy stosowano ją jako szybką technikę doskonale sprawdzającą się w warunkach plenerowych. Akwarele posiadają mocno rozcieńczone w wodzie pigmenty, przez co dają efekt półprzezroczystych plam barwnych na podłożu (zwykle papierowym, szybko wchłaniającym wodę). Uzyskana kolorystyka jest delikatna i pastelowa, dlatego akwarele stosuje się najczęściej do malowania pejzaży oraz subtelnych portretów. Technika ta wymaga dobrego warsztatu artystycznego, gdyż uniemożliwia wykonywanie retuszy i poprawek. Przy malowaniu akwarelą nie stosuje się białego koloru, traktując prześwitujące przez warstwę farby podłoże papierowe jako część kompozycji kolorystycznej. Istotne jest odpowiednie przygotowanie kartki papieru przed przystąpieniem do malowania – należy ją namoczyć, a następnie pozostawić do wyschnięcia, przypinając ją pinezkami do płaskiej powierzchni. Po wyparowaniu wody, papier zyska naprężenie i nie będzie się marszczył w czasie nakładania farby akwarelowej. Artystami mistrzowsko posługującymi się akwarelą byli Albrecht Dürer, Hans Bol, Thomas Gainsborough, J. M. W. Turner, Eugène Delacroix, Julian Fałat oraz Stanisław Masłowski.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: figuratywne, realizm. Sztuka figuratywna to typ prac artystycznych, w których możemy wyróżnić sylwetki ludzkie, zwierzęce czy przyrodnicze w ich proporcjach naturalnych lub bliskich rzeczywistym. Powrotem do realizmu okazał się hiperrealizm, będący mistrzowskim, niezwykle szczegółowym odzwierciedleniem rzeczywistości.

Przewodnie tematy pracy to: akt, człowiek, portret, inne. Akt, który charakteryzuje się przedstawieniem nagości w różnym estetycznym ujęciu. Jest to jeden z najpopularniejszych motywów sztuki dawnej, zwłaszcza renesansu oraz akademizmu, funkcjonujący wtedy w kontekście mitologicznym. Aż do dziś, pierwszoplanową rolę w aktach odgrywa kobiece ciało. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe. Jest to jeden z najtrudniejszych tematów plastycznych, wymagających nie tylko umiejętności artystycznych, ale w przypadku jego niefiguratywnego wydania - wiedzy psychologicznej i dużej wrażliwości w stosunku do modela.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor wielokolorowy. Mieszana kolorystyka prac charakteryzowała kolorystów, fowistów, impresjonistów oraz ekspresjonistów. Dzisiaj często spotykamy takie rozwiązanie w dziełach z nurtu street art oraz instalacjach artystycznych podejmujących problem optyki i percepcji.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, pasja, spokój, żywiołowość, inne. Melancholia może być wywoływana przez sztukę wykorzystującą motyw tęsknoty, zadumy nad przeszłością, rozstania czy śmierci. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.