Czarny Kamień. Kamień jako symbol obraz I zapis czasu. , 2018

Obraz Czarny Kamień jest jedną z dwóch kulminacyjnych realizacji malarskiego cyklu doktorskiego pt. Kamień jako symbol obraz I zapis czasu.

Kamienie – „milczący świadkowie przemijania” w malarskich rozważaniach,  tajemnicze w swej formie, materii, substancji i istocie, poprzez szeroki kontekst kulturowy, bogatą symbolikę stają się wyrazicielami spójni materii i ducha. Są swoistymi kapsułami czasu, historią zaklętą w kamieniu, zapisem form elementarnych, które jako obiekty nieożywione, martwe, stają się wielowymiarowym komunikatem z przeszłości. Stanowią o pamięci i trwaniu poprzez swoją tajemniczość, ponadczasowość, symbolikę. Są ucieleśnieniem siły, twardości, niezmienności, spoistości, długowieczności, wigoru i wewnętrznej harmonii, będąc jednocześnie w opozycji odzwierciedleniem nacechowanych negatywnie: nieczułości i martwoty, milczenia, trudności, bezpłodności, śmierci, bólu. Obrazowane przez artystkę w dynamicznych kompozycjach na pograniczu wyabstrahowania, reprezentują uniwersalne mechanizmy przyrody, są swoistym modelem wszechświata, na poziomie mikro i makro skali.
Są pełnią, prawdą, praprzyczyną. Są powtarzalne i niepowtarzalne. Arche-Lithos.

"Czarny Kamień. Kamień jako symbol obraz I zapis czasu. " to obraz o wymiarach 200x120 cm z 2018 roku. Autorem pracy jest Oliwia Hildebrandt.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, technika własna. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. Od lat 70-tych, technika własna staje się najlepszym opisem dla dzieł artystycznych z nurtu instalacji – często wykorzystuje ona bowiem oryginalne rozwiązania techniczne, sięgające nie tylko do materialnego rezerwuaru, ale również mediów.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową.

Tematem tej pracy są abstrakcja, martwa natura, pejzaż. Już w starożytności, w sztuce, można zauważyć pojawiające sie motywy martwej natury. Jednak za prawdziwych mistrzów należy uznać holenderskich malarzy z XVII wieku, którzy bardzo często wykorzystywali ten motyw. Obrazy przedstawiające martwą naturę były chętnie kupowane przez mieszczaństwo a w XVII wieku znalazły uznanie kolekcjonerów „stylu holenderskiego”, którego wielbicielem był między innymi Stanisław August Poniatowski. Pejzaż, który w przeszłości był jednym z głównych wątków podejmowanych w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Początkowo funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście. Jego potencjał odkryli niemieccy romantycy, którzy za pośrednictwem natury odzwierciedlali marzenia i niepokoje człowieka.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, zielony, niebieski, szary, czarny. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Zieleń może być doskonałym artystycznym zamiennikiem dla kwiatów, których brakuje nam w zamkniętych pomieszczeniach. Kolor niebieski uspokaja i odpręża, dlatego zastanówmy się nad umieszczeniem błękitnego dzieła sztuki w naszej sypialni. Dzieła w odcieniach szarości stanowią znakomity wybór dla tych, którym zależy na równomiernym rozłożeniu akcentów wizualnych w przestrzeni mieszkalnej czy biurowej. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Klimat obrazu opisać mozna jako: niepokój, pasja, żywiołowość. Niepokój można osiągnąć poprzez kompozycje o złowieszczym charakterze w zestawieniu z czerwienią, czernią i szarością. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.