Blue Sky 12,13,14, 2022

Cykl miniaturowych pejzaży Szymona Ćwiklińskiego można postrzegać jak zbiór malarskich preludiów, które dotykają różnych motywów związanych z pejzażem. Malując na małych formatach artysta tworzy oryginalny notatnik, w którym zatrzymuje ulotne chwile, subiektywne doznania, pomysły, by być może kiedyś jeszcze do nich wrócić. Prace młodego twórcy, powstające w technice akrylowo-olejnej, starają się przekazać odbiorcy poczucie zjednoczenia z przyrodą, a nawet swoistego zanurzenia w niej. Są próbą ukazania piękna krajobrazu w sposób niezwykle syntetyczny i pomysłowy. Niemal w każdej pracy dostrzegamy dominantę nieba nad nisko osadzonym horyzontem. Tak ukształtowana perspektywa wzmacnia wrażenie, jakie zazwyczaj wywierają na nas pejzaże, zwłaszcza te górskie. Światło zostało przedstawione przy pomocy przenikających się subtelnych zestawów barw ciepłych i zimnych. I to właśnie światło oraz sposoby jego przedstawienia zdają się być dla twórcy najważniejsze. To jemu podporządkowany został temat. Autor cyklu zapytany o ideę, jaka mu przyświecała, odpowiada: Starałem się uchwycić bursztynowe odcienie powietrza, powietrzne kolory, fenomen brzasku. I po chwili dodaje: Dążę do namalowania impresji atmosferycznej, rozproszonego światła, płynnej harmonii i jej urzeczywistnienia. Zadanie, którego podjął się malarz, wydaje się niemal niemożliwe. Wydaje się, bo przecież subiektywizm sztuki pokonuje różne granice. Przekonywał nas o tym między innymi także William Turner, którego twórczość zawsze była bliska Szymonowi Ćwiklińskiemu.

 Pejzaże prezentowane w cyklu tchną łagodnym światłem, ale nie są monotonnymi, statycznymi wizjami krajobrazu. Balansują na cienkiej granicy realistycznych skojarzeń i abstrakcji, ale rzadko ją przekraczają. Są często dynamiczne. Emanuje z nich dobra energia. Zaciekawiają swoją formą i fakturą. Impastowe pociągnięcia pędzla wydobywają detale faktury stworzone wcześniej przez farby akrylowe i zamieniają niektóre z nich w elementy pejzażu.

"Blue Sky 12,13,14" to obraz o wymiarach 22x40 cm z 2022 roku. Autorem pracy jest Szymon Ćwikliński.

Dzieło zostało wykonane w technice olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu ekspresjonizm. Ekspresjonizm to kierunek w sztuce, który pojawił się w końcu XIX wieku w Europie, który charakteryzują mocne, przerysowane kompozycje, twarde linie, zniekształcenie świata przedstawionego, zaburzenie proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie kolorów nietypowych dla rzeczywistości.

Tematem tej pracy jest pejzaż, który w przeszłości był jednym z głównych wątków podejmowanych w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Początkowo funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście. Jego potencjał odkryli niemieccy romantycy, którzy za pośrednictwem natury odzwierciedlali marzenia i niepokoje człowieka.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, fioletowy, różowy. Kolor ten stanowi uniwersalny element, który nada naszemu wnętrzu minimalistycznego charakteru. Obraz lub rzeźba o czerwonej barwie będzie główną gwiazdą w naszym wnętrzu, zwracającą uwagę wszystkich wizualnych odbiorców. Pomarańczowy, który jest ogromnie ceniony przez artystów z powodu przyciągania wzroku widza oraz swojego dwoistego charakteru: z jednej strony występuje w przyrodzie, z drugiej posiada dekoracyjną, syntetyczną energię. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia. Zielony, który doskonale sprawdza się we wnętrzach jasnych. Zaskakująco estetyczny efekt można osiągnąć również poprzez zestawienie tej barwy z błękitami. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. Fiolet może okazać się idealnym partnerem kolorystycznym dla beżowych ścian lub mebli.

Klimat obrazu opisać mozna jako: radość, spokój. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej.