Blue Sky 24, 2022

Cykl miniaturowych pejzaży Szymona Ćwiklińskiego można postrzegać jak zbiór malarskich preludiów, które dotykają różnych motywów związanych z pejzażem. Malując na małych formatach artysta tworzy oryginalny notatnik, w którym zatrzymuje ulotne chwile, subiektywne doznania, pomysły, by być może kiedyś jeszcze do nich wrócić. Prace młodego twórcy, powstające w technice akrylowo-olejnej, starają się przekazać odbiorcy poczucie zjednoczenia z przyrodą, a nawet swoistego zanurzenia w niej. Są próbą ukazania piękna krajobrazu w sposób niezwykle syntetyczny i pomysłowy. Niemal w każdej pracy dostrzegamy dominantę nieba nad nisko osadzonym horyzontem. Tak ukształtowana perspektywa wzmacnia wrażenie, jakie zazwyczaj wywierają na nas pejzaże, zwłaszcza te górskie. Światło zostało przedstawione przy pomocy przenikających się subtelnych zestawów barw ciepłych i zimnych. I to właśnie światło oraz sposoby jego przedstawienia zdają się być dla twórcy najważniejsze. To jemu podporządkowany został temat. Autor cyklu zapytany o ideę, jaka mu przyświecała, odpowiada: Starałem się uchwycić bursztynowe odcienie powietrza, powietrzne kolory, fenomen brzasku. I po chwili dodaje: Dążę do namalowania impresji atmosferycznej, rozproszonego światła, płynnej harmonii i jej urzeczywistnienia. Zadanie, którego podjął się malarz, wydaje się niemal niemożliwe. Wydaje się, bo przecież subiektywizm sztuki pokonuje różne granice. Przekonywał nas o tym między innymi także William Turner, którego twórczość zawsze była bliska Szymonowi Ćwiklińskiemu.

 Pejzaże prezentowane w cyklu tchną łagodnym światłem, ale nie są monotonnymi, statycznymi wizjami krajobrazu. Balansują na cienkiej granicy realistycznych skojarzeń i abstrakcji, ale rzadko ją przekraczają. Są często dynamiczne. Emanuje z nich dobra energia. Zaciekawiają swoją formą i fakturą. Impastowe pociągnięcia pędzla wydobywają detale faktury stworzone wcześniej przez farby akrylowe i zamieniają niektóre z nich w elementy pejzażu.

"Blue Sky 24" - obraz jest dziełem z 2022 roku I charakteryzuje się wymiarem 49x15 cm. Autorem jest Szymon Ćwikliński.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, olej. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu.

Praca wykonana jest w oparciu o płyta.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem.

Tematem tej pracy są abstrakcja, pejzaż. W przeszłości pejzaż był jednym z głównych motywów prac w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście a jego potencjał został odkryty przez niemieckich romantyków, których prace odzwierciedlały marzenia i niepokoje człowieka.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory beż, czerwony, pomarańczowy, żółty, niebieski, fioletowy, szary. Beż, który nadaje lekkości i sprawia, że kompozycja zyskuje efemeryczne oblicze. Czerwony, który w zależności od kontekstu, kojarzy się z ogniem, krwią, miłością, strachem, śmiercią. Prawdopodobnie jest to najbardziej wieloznaczna barwa w całej kulturze wizualnej. Kolor pomarańczowy kojarzy się z latem i świeżością, dlatego warto wprowadzić go do wnętrz, w których brakuje słońca. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia. Niebieski, który ceniony jest przez terapeutów z powodu właściwości uspokajających. Dobrze sprawdza się w sypialni i wszędzie tam, gdzie mamy ochotę się odprężyć. Fioletowy, który budzi skojarzenia ze światem roślin: irysami, glicynią, fuksją i fiołkami, dlatego też może budzić skojarzenia z dekoracyjnymi kompozycjami secesyjnymi. Dzieła w odcieniach szarości stanowią znakomity wybór dla tych, którym zależy na równomiernym rozłożeniu akcentów wizualnych w przestrzeni mieszkalnej czy biurowej.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako radość, spokój. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.