Blue Sky 15, 2022

Cykl miniaturowych pejzaży Szymona Ćwiklińskiego można postrzegać jak zbiór malarskich preludiów, które dotykają różnych motywów związanych z pejzażem. Malując na małych formatach artysta tworzy oryginalny notatnik, w którym zatrzymuje ulotne chwile, subiektywne doznania, pomysły, by być może kiedyś jeszcze do nich wrócić. Prace młodego twórcy, powstające w technice akrylowo-olejnej, starają się przekazać odbiorcy poczucie zjednoczenia z przyrodą, a nawet swoistego zanurzenia w niej. Są próbą ukazania piękna krajobrazu w sposób niezwykle syntetyczny i pomysłowy. Niemal w każdej pracy dostrzegamy dominantę nieba nad nisko osadzonym horyzontem. Tak ukształtowana perspektywa wzmacnia wrażenie, jakie zazwyczaj wywierają na nas pejzaże, zwłaszcza te górskie. Światło zostało przedstawione przy pomocy przenikających się subtelnych zestawów barw ciepłych i zimnych. I to właśnie światło oraz sposoby jego przedstawienia zdają się być dla twórcy najważniejsze. To jemu podporządkowany został temat. Autor cyklu zapytany o ideę, jaka mu przyświecała, odpowiada: Starałem się uchwycić bursztynowe odcienie powietrza, powietrzne kolory, fenomen brzasku. I po chwili dodaje: Dążę do namalowania impresji atmosferycznej, rozproszonego światła, płynnej harmonii i jej urzeczywistnienia. Zadanie, którego podjął się malarz, wydaje się niemal niemożliwe. Wydaje się, bo przecież subiektywizm sztuki pokonuje różne granice. Przekonywał nas o tym między innymi także William Turner, którego twórczość zawsze była bliska Szymonowi Ćwiklińskiemu.

 Pejzaże prezentowane w cyklu tchną łagodnym światłem, ale nie są monotonnymi, statycznymi wizjami krajobrazu. Balansują na cienkiej granicy realistycznych skojarzeń i abstrakcji, ale rzadko ją przekraczają. Są często dynamiczne. Emanuje z nich dobra energia. Zaciekawiają swoją formą i fakturą. Impastowe pociągnięcia pędzla wydobywają detale faktury stworzone wcześniej przez farby akrylowe i zamieniają niektóre z nich w elementy pejzażu.

"Blue Sky 15" to obraz o wymiarach 36x22 cm z 2022 roku. Autorem pracy jest Szymon Ćwikliński.

Dzieło zostało wykonane w technikach: akryl, olej. Jest to rodzaj farby opatentowany w Niemczech w 1934 roku, początkowo wykorzystywany w przemyśle i do prac remontowych (malowano nią elewacje budowli w morskim klimacie); jako medium artystyczne rozpowszechnił się od lat 50-tych XX wieku i szybko zyskały popularność ze względu na łatwość operowania nimi, niską cenę, szybki czas schnięcia oraz żywe kolory. Akryle można stosować na dowolnym podłożu – drewnie, metalu, płótnie, papierze, kartonie, szkle. Nie jest to medium wymagające wiedzy i praktyki w takim stopniu, jak ma to w przypadku farb olejnych, dlatego farby akrylowe poleca się początkującym adeptom sztuk pięknych. Akryle pozwalają na nakładanie warstw cienkich, laserunkowych, jak i impastowych. Mogą występować jako płyn lub żel w tubkach. Można spotkać je w twórczości artystycznej Andy’ego Warhole’a, Tadeusza Dominika, Basquiata czy Edwarda Dwurnika. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu.

Praca wykonana jest w oparciu o płyta.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu.

Tematem tej pracy są abstrakcja, pejzaż. Choć zajmował on niską pozycję w hierarchii akademickich tematów od XVII do XIX wieku, wyemancypował się poza oficjalnym nurtem sztuki arystokratycznej i mieszczańskiej, będąc jednym z ulubionych motywów artystów "Salonu odrzuconych".

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: czerwony, żółty, niebieski, fioletowy. Kolor czerowny należy wprowadzać do przestrzeni wymagających dynamicznego motywu wizualnego. Dzięki żółtej barwie praca subtelnie rozjaśni Wasze wnętrza bez drastycznej zmiany w kolorystyce całej przestrzeni. Kolor niebieski uspokaja i odpręża, dlatego zastanówmy się nad umieszczeniem błękitnego dzieła sztuki w naszej sypialni. Wraz z odcieniami beżu barwa fioletowa daje połączenie idealne, dlatego często jest wykorzystywany przez artytów secesyjnych do malowania kwiatów rozkwitających na kremowym tle.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako radość, spokój. Radość, którą wywołują jasne kolory, dekoracyjne linie i motywy takie jak ludzie, natura oraz zwierzęta. Spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę.