Blue Sky 21, 2022

Cykl miniaturowych pejzaży Szymona Ćwiklińskiego można postrzegać jak zbiór malarskich preludiów, które dotykają różnych motywów związanych z pejzażem. Malując na małych formatach artysta tworzy oryginalny notatnik, w którym zatrzymuje ulotne chwile, subiektywne doznania, pomysły, by być może kiedyś jeszcze do nich wrócić. Prace młodego twórcy, powstające w technice akrylowo-olejnej, starają się przekazać odbiorcy poczucie zjednoczenia z przyrodą, a nawet swoistego zanurzenia w niej. Są próbą ukazania piękna krajobrazu w sposób niezwykle syntetyczny i pomysłowy. Niemal w każdej pracy dostrzegamy dominantę nieba nad nisko osadzonym horyzontem. Tak ukształtowana perspektywa wzmacnia wrażenie, jakie zazwyczaj wywierają na nas pejzaże, zwłaszcza te górskie. Światło zostało przedstawione przy pomocy przenikających się subtelnych zestawów barw ciepłych i zimnych. I to właśnie światło oraz sposoby jego przedstawienia zdają się być dla twórcy najważniejsze. To jemu podporządkowany został temat. Autor cyklu zapytany o ideę, jaka mu przyświecała, odpowiada: Starałem się uchwycić bursztynowe odcienie powietrza, powietrzne kolory, fenomen brzasku. I po chwili dodaje: Dążę do namalowania impresji atmosferycznej, rozproszonego światła, płynnej harmonii i jej urzeczywistnienia. Zadanie, którego podjął się malarz, wydaje się niemal niemożliwe. Wydaje się, bo przecież subiektywizm sztuki pokonuje różne granice. Przekonywał nas o tym między innymi także William Turner, którego twórczość zawsze była bliska Szymonowi Ćwiklińskiemu.

 Pejzaże prezentowane w cyklu tchną łagodnym światłem, ale nie są monotonnymi, statycznymi wizjami krajobrazu. Balansują na cienkiej granicy realistycznych skojarzeń i abstrakcji, ale rzadko ją przekraczają. Są często dynamiczne. Emanuje z nich dobra energia. Zaciekawiają swoją formą i fakturą. Impastowe pociągnięcia pędzla wydobywają detale faktury stworzone wcześniej przez farby akrylowe i zamieniają niektóre z nich w elementy pejzażu.

"Blue Sky 21" to obraz o wymiarach 35x22 cm z 2022 roku. Autorem pracy jest Szymon Ćwikliński.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, olej. Farba akrylowa to farba, do produkcji której wykorzystuje się żywice poliakrylowe z cząsteczkami pigmentów. Początkowo, zwłaszcza w latach 50-tych w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, wykorzystywano je w budownictwie do malowania elewacji budynków narażonych na morski klimat. Wkrótce zaczęły być stosowane również jako medium malarskie. Są łatwe w użyciu, szybkoschnące, zachowują żywe kolory przez długi czas; ponadto mogą być stosowane na różnych podłożach – płótnach, drewnie, płycie metalowej, szkle, papierze, kartonie. Akryle nie wymagają znajomości skomplikowanych technik, jak bywa to w przypadku farb olejnych, dlatego też stanowią doskonały wybór dla miłośników sztuki, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z malarstwem. Technika ta pozwala na nakładanie zarówno grubych warstw farby, jak i cienkich, laserunkowych. W zależności od stopnia rozcieńczenia farby wodą, akryle mogą występować w postaci żelu w tubce, sprayu, płynu. Są najpopularniejszym rodzajem farby malarskiej, stosowanej między innymi przez Davida Hockneya, Jeana-Michela Basquiata, Andy’ego Warhola, Edwarda Dwurnika, Tadeusza Dominika czy Jana Dobkowskiego. Farba olejna to rodzaj farby powstała w wyniku zmieszania pigmentu z olejem roślinnym, często lnianym. Jest to wolnoschnąca technika wymagająca wiedzy, doświadczenia i praktyki. Farby olejne po raz pierwszy pojawiły się w starożytności na Dalekim Wschodzie, ale w Europie rozpowszechniły się w XV wieku, najwcześniej najprawdopodobniej we Flandrii. Szybko zyskały popularność ze względu na różnorodne efekty, które mogły być dzięki nim uzyskane – przede wszystkim świetlistość oraz wyrazistość kolorów. Farba olejna może być kładziona impastami, a więc grubymi warstwami, oraz laserunkowo. Laserunki to półprzezroczyste warstwy farby powstałe w wyniku rozcieńczenia ich dużą ilością odpowiedniego rozpuszczalnika, dzięki którym artysta może zmienić lub wydobyć odpowiedni ton niższych warstw obrazu. Ten klasyczny sposób nakładania cienkich warstw farby olejnej, spotykamy u flamandzkich oraz holenderskich artystów, takich jak Jan van Eyck, Rogier van der Weyden, Jan Vermeer czy Cornelis Gijsbrechts. Inną techniką jest alla prima, a więc nakładanie grubej warstwy farby swobodnym gestem malarskim, czasem bez szkicu przygotowawczego na płótnie, a czasem bazując jedynie na schematycznej kompozycji zaznaczonej pędzlem na podobraziu. Techniką alla prima posługiwał się Peter Paul Rubens oraz Anton van Dyck. Popularność farb olejnych spadła po połowie XX wieku, kiedy wielu artystów zwróciło się ku farbom akrylowym.

Podłożem tej pracy jest płyta.

Artysta wykonał obraz w stylach: abstrakcja, ekspresjonizm. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu.

Tematem tej pracy są abstrakcja, pejzaż. W przeszłości pejzaż był jednym z głównych motywów prac w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście a jego potencjał został odkryty przez niemieckich romantyków, których prace odzwierciedlały marzenia i niepokoje człowieka.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: żółty, zielony, niebieski, różowy. Dzięki żółtej barwie, nasze wnętrze wyda się przyjazne i gościnneW zestawieniu z ziemistymi odcieniami, kolor zielony wywoła efekt rajskiego ogrodu nawet w zamkniętym pomieszczeniu. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a.

Klimat obrazu opisać mozna jako: radość, spokój. Wbrew temu, co można sądzić, wywołanie radości u odbiorcy jest jednym z najtrudniejszych wyzwań artystycznych. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.