Srebrny książe, 1962

Władysław Hasior, Srebrny książe
Sztuka Władysława Hasiora nierozerwalnie łączy się z teatrem, postrzeganym przez niego w kategoriach spektaklu poza architekturą. Performance artysty odnosiły się do tradycji średniowiecznych trup teatralnych, wędrownych kuglarzy, ludowych procesji, wozów o rozbudowanej strukturze scenicznej; rekwizytami stawały się dzieła sztuki wykonane z tkanin, sznurków, sprężyn, zabawek dziecięcych, zegarków, drewna, włosów czy chleba. W połączeniu ze sobą tworzyły dynamiczną machinę buchającą płomieniami, drapieżną, groźną wobec widza. Dramatyczność osiągano nie poprzez sam podmiot w otwartej przestrzeni, a całą narrację osnutą wokół jego ruchu: performance Hasiora, tak jak dramat sceniczny, miał swój punkt kulminacyjny, klucze fabularne oraz elementy szczególnie przyciągające uwagę widowni.
Teatr wyobraźni artysty posiadał również ładunek poetycki, skłaniając odbiorcę do odczytywania spiętrzonych metafor, które wynikały z relacji między poszczególnymi elementami „żywych” struktur. W „Sztandarach polskich” były to symbole obecne w świadomości narodowej, zszyte ze sobą w różnych konfiguracjach. W „Przesłuchaniu anioła” wynikały one z napięcia między prawdziwymi włosami postaci zawieszonej do góry nogami, a buchającymi w ich stronę ogniem. Wątki teatralno-poetyckie powracają również w asamblażach artysty, których kompozycje przywołują na myśl scenograficzne rozmieszczenie elementów w sztuce lalkarskiej. „Srebrny książę” jest jednym z nich: rozpięte na sznurkach fragmenty kompozycji występują w charakterze bezwładnych, nieruchomych kukiełek. Brak jedynie ognia – a może kompozycja buchnie płomieniem w najmniej spodziewanym momencie?

"Srebrny książe" to obraz o wymiarach 128x84 cm z 1962 roku. Autorem pracy jest Władysław Hasior.

Praca wykonana została w technice technika własna. W sztuce współczesnej technika własna spotykana jest niezwykle często ze względu na mnogość artystycznych kierunków oraz dominującą w twórczości artystów, już od lat 70-tych, sztukę instalacji.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu abstrakcja. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii.

Tematyka pracy to abstrakcja.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor szary. Dzieła w odcieniach szarości stanowią znakomity wybór dla tych, którym zależy na równomiernym rozłożeniu akcentów wizualnych w przestrzeni mieszkalnej czy biurowej.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako depresja. Jest to Nastroj budowany przez ciemne kolory oraz sceny korzające się z negatywnymi przeżyciami.