Equus II, 2023

To monumentalny monolit odlany w brązie, ważący 25 kg. Forma "Equus II" emanuje mistyczną, niemal mityczną aurą, wzbudzając w obserwatorze poczucie obcowania z relikwią pochodzącą z odległej, zapomnianej cywilizacji. Ta enigmatyczna, złota głowa konia, splecioną z kompleksowym, meandrycznym ornamentem, jawi się jako synkretyczny symbol, splatający różnorodne wątki estetyczne i duchowe.

Organiczna, płynna morfologia rzeźby, charakteryzująca się wyraźnymi przerwami światła i cienia, tworzy wrażenie pewnej animacji formy, jakby sama materia pulsowała ukrytą, metafizyczną energią. Zpatynowana, szlachetna faktura nadaje obiektowi archaiczny, relikwiarzowy charakter, sugerujący odległą, nieznaną genezę tego niepokojącego artefaktu.

Ornamentalna struktura "Equus II" to prawdziwe labiry tynizujących rytmów i wzorów, które niczym splot pierwotnych, okultystycznych znaków oplatają mistyczną głowę konia. Ten złożony, niemal organiczny dekoracyjny motyw sprawia wrażenie, że sama rzeźba jest emanacją jakiejś ulotnej, ezoterycz nej energii - jakby rozwijała się i ewoluowała zgodnie z własnymi nadprzyrodzonymi prawami.

W tej nadzwyczajnej formie można dostrzec głębokie odniesienia do starożytnych wierzeń i mitologii, których ślady odzwierciedlają się w surrealistycznej syntezie ikonografii zoomorficznej i archaizujących, kryptograficznych ornamentów. "Equus II" jest enigmatycznym, ponadczasowym obiektem, otwartym na wiele interpretacji - od symbolicznej, sakralnej reprezentacji po utopijną wizję nieznanej, zaawansowanej cywilizacji

"Equus II" to rzeźba o wymiarach 40x50 cm z 2023 roku. Autorem pracy jest Krzysztof Płonka.

Dzieło zostało wykonane w technice brąz. Jest to medium doskonale znane w sztuce od czasów starożytnych, nadając nazwę „epoce brązu”. Brąz jest stopem różnych metali (najczęściej są to miedź i cyna), który wykonywano w antycznym mieście Brundisium na terenie dzisiejszej Italii. Posiadał szerokie zastosowanie: poprzez technologię odlewu stosowano go do produkcji narzędzi rolniczych, rzemieślniczych czy pierwszych pieniędzy; w okresie archaicznym w Grecji, jak i w starożytnym Egipcie, Persji i całej Azji Mniejszej, był materiałem wykorzystywanym w celach artystycznych do tworzenia rzeźb. W tym celu opracowano technikę „na wosk tracony”, polegającą na oklejaniu woskowej rzeźby gipsem lub gliną, a następnie zastąpieniu warstwy wosku przez twarda i wytrzymałą warstwę brązu. Technika ta, choć znacznie zmodyfikowana, wciąż cieszy się popularnością w świecie artystycznym. Słynnymi przykładami rzeźb z brązu są „Woźnica delfijski”, „Dawid” Donatella, „Myśliciel” Rodina i Pomnik Chopina projektu Wacława Szymanowskiego.

Artysta wykonał rzeźbę w stylach: figuratywne, hiperrealizm, surrealizm. Sztuką figuratywną jest przede wszystkim realizm, stanowiący dokładnie odzwierciedlenie wizualnych form otaczającej nas rzeczywistości. Hiperrealizm to kierunek w sztuce, który został zainspirowany przez medium fotografii w drugiej połowie XX wieku. Jego główną cechą jest bardzo dokładne odzwierciedlenie rzeczywistości. Najwybitniejszymi przedstawicielami tego nurtu są Salvador Dali, Max Ernst, René Magritte, Joan Miró, Tristan Tzara oraz Meret Oppenheim.

Przewodnie tematy pracy to: fantastyka, zwierzę. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców. Jest to temat lubiany zarówno przez twórców, jak i odbiorców dzieła: pierwsze wizerunki zwierząt możemy oglądać na ścianach jaskiń, gdzie prehistoryczni myśliwi umieszczali wizerunki stworzeń w celach rytualnych.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor złoty, który kojarzy się zarówno z blichtrem, przepychem, jak również z elegancją i wytwornością. W zależności od ilości złota na obrazie i rzeźbie, wprowadza grę z naturalnym światłem padającym na pracę.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, niepokój, pasja, spokój. Melancholia może być wywoływana przez sztukę wykorzystującą motyw tęsknoty, zadumy nad przeszłością, rozstania czy śmierci. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a. Dzieła sztuki pełne pasji przedstawiają chwile zmysłowych przyjemności oraz wybuchu uczuć w ujęciu dynamicznym. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.