Inwocatio Apocalypsis, 2024

Inwocatio Apocalypsis (Diptych) Blue Gold

Specjalna wersja galwanizowana niebieskim metalem i złotem. Składa się z dwóch oddzielnych monolitów odlewów brązowych pozłacanych, ale pasujących do siebie elementów - dwóch monumentalnych, mitycznych głów. Gdy te dwie części są połączone, tworzą nową, wspólną formę, która budzi w obserwatorze mieszane uczucia. Rzeźby mogą być rozdzielone, aby mieć 2 oddzielne części, lub połączone, aby utworzyć 3 oddzielne abstrakcyjne formy razem.

Z jednej strony te imponujące, majestatyczne głowy z nadludzkimi cechami emanują siłą i niezachwianą mocą. Ich monumentalny charakter sugeruje, że mogą reprezentować siły wyższego rzędu, a nawet boskie lub kosmiczne. Połączone razem tworzą obraz jedności i harmonii, symbolizując potencjał do transformacji lub nawet odrodzenia.

Jednak samo połączenie tych dwóch elementów również budzi niepokój. Wydają się one zwiastować nadchodzące zmiany, być może trudne lub nawet katastrofalne. Ich połączona forma zdaje się zwiastować apokalipsę lub wielką transformację. Obserwatorzy mają nieodpartą wrażenie, że świadczą czegoś o ogromnym znaczeniu, czegoś, co zwiastuje nadejście czegoś niezwykle doniosłego - czy to dobrego, czy złego.

Ta rzeźba skłania widza do refleksji nad cyklami zmian, które przenikają ludzką egzystencję. Zachęca do głębszego rozważania charakteru zmiany - czy jest ona konieczna i nieunikniona, a może nawet niebezpieczna? Pozostawia obserwatora w stanie dezorientacji, konfrontując go z ambiwalencją wobec sił, które mają moc kształtowania ludzkiego przeznaczenia.

Rzeźba o tytule "Inwocatio Apocalypsis" to praca z 2024 roku o wymiarach 40x50 cm. Jej autorem jest Krzysztof Płonka.

Dzieło zostało wykonane w technice brąz. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, surrealizm. Jest to styl porzucający wszelkie podobieństwa formalne do form rzeczywistych, postulując wyrażanie za pomocą sztuki wartości abstrakcyjnych, idei, emocji, symboli. Surrealizm, który narodził sie latach 20-tych we Francji, charakteryzował się wykorzystaniem szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży. W malarstwie często nawiązywali do prymitywizmu czy realizmu, poddając go deformacji.

Przewodnie tematy pracy to: akt, człowiek, fantastyka. Wśród aktów możemy wyróżnić estetyczne przedstawienia piękna ludzkiego ciała, wizerunki zaangażowane w kwestie społeczno-polityczne czy również takie obrazy i rzeźby, które są nośnikami symbolicznych, a zczasem mistycznych znaczeń. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych. Motywy fanstastyczne w sztuce dotyczą nie tylko wyimaginowanych stworzeń, ale obejmują również wątki futurystyczne i sci-fi. Najchętniej korzystają z tego tematu artyści tworzący w nurcie surrealizmu.

Autor rzeźby wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory żółty, niebieski, złoty. W zależności od odcienia, kolor żółty doskonale współgra zarówno z zimnymi, jak i ciepłymi barwami. Niebieski, który ceniony jest przez terapeutów z powodu właściwości uspokajających. Dobrze sprawdza się w sypialni i wszędzie tam, gdzie mamy ochotę się odprężyć. Kolor złoty oznacza sferę niebiańską, władzę oraz luksus.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, niepokój, pasja, spokój. Melancholia to uczucie trudne do określenia, pokrewne tęsknocie i zadumie, dlatego mogą ją wywołać obrazy odwołujące się do naszych pozytwnych przeżyć, np. Widoki morza czy konkretne postacie na obrazach. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego. Wywołują ją tematy dotyczące miłości i erotyki, zaś wśród kolorów pełnych pasji na pewno znajdą się czerwienie i róż. Spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę.