Rysunki węglem - Galeria sztuki Art in House

Technika ta jest jedną z najstarszych praktyk artystycznych w historii ludzkości. Węgla drzewnego używano w epoce paleolitu do tworzenia rysunków naskalnych (przykładem mogą być słynne „freski” w jaskini Lascaux). Istnieje twarda oraz miękka odmiana węgla. Do wykonywania rysunków używa się węgla rysunkowego, który powstaje na skutek sprasowania rozdrobnionego węgla z dodatkiem iłu oraz specjalnej substancji wiążącej. Tak powstanę narzędzie pozwala na wykonanie niezbyt precyzyjnej, zwykle wielkoformatowej kompozycji o walorach światłocieniowych, z mocnymi, trudnymi do wymazania kreskami. Od siły nacisku rysika na papier oraz gatunku węgla zależy intensywność jego barwy. Najpopularniejszym podłożem dla węgla jest biały, szary albo wielokolorowy papier, w przypadku którego można dodatkowo zastosować białą kredę do podkreślenia jasnych fragmentów kompozycji. Do utrwalenia rysunku węglem niezbędna jest fiksatywa, a więc specjalny roztwór chemiczny, który zwykle wykorzystywany jest do skrócenia czasu schnięcia farby olejnej. Węgiel był powszechnie używany przez artystów średniowiecznych oraz renesansowych do tworzenia szkiców przygotowawczych pod wielkie kompozycje malarskie oraz freski. Szkice węglem zostawili po sobie Leonardo da Vinci, Michał Anioł czy Rafael Santi. W XIX wieku technika ta została doceniona jako autonomiczna forma wyrazu, np. w pracach Stanisława Wyspiańskiego czy późniejszych dziełach Witkacego.