Teresa Legierska

Teresa Legierska urodziła się w 1992 roku w Koniakowie.

W 2019 roku z wyróżnieniem ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Katowicach na kierunku Malarstwo, w pracowni prof. Jacka Rykały. 
Jako pracę dyplomową zrealizowała cykl pt.: "Delikatność do obrony". Są to prace o bardzo zróżnicowanym podłożu (np. drewno, szkło, kamień, plastik), technice oraz formacie. Prace balansują na granicy malarstwa, rysunku, obiektu i asamblażu. Obecnie artystka wróciła do malarstwa olejnego na płótnie, bogatsza o nowe doświadczenia skupia się na rozwoju tradycyjnego malarstwa. 

Kolorystyka obrazów Teresy Legierskiej jest wyciszona, dominują szarości, czerń, biel. Pojawia się również kolor przewodni, najczęściej czerwień lub błękit. Głównym bohaterem jej obrazów jest dziecko, które Teresa traktuje symbolicznie. Nie są to obrazy o dzieciństwie, maluje dzieci, aby wyrazić  istotne treści, pochodzące ze świata dorosłych. Dzieci nie potrafią tuszować emocji, emocje dziecka wzbudzają większe zaufanie, pozy są bardziej naturalne i łagodne. Dla Teresy to najbardziej czuły i autentyczny nośnik uczuć. Autentyczność w życiu jak i sztuce jest dla niej bardzo cenną wartością. 

Artystkę inspiruje człowiek i jego emocje. Uważa, że poprzez człowieka może powiedzieć najwięcej, jeżeli chodzi o treści. Natura ludzka nie może się znudzić. Jest nieskończenie inspirująca. Legierska jest ciekawa tego, co ludzie czują, co w sobie noszą i co ukrywają, co ona sama czuje. Porusza się blisko i próbuje to nazywać. Nazywa w własny sposób, nie chce krzyczeć, nie maluje gwałtownych emocji, rozdzierających, jednoznacznych. Mówi spokojnie, z lekką tajemnicą. Uważa szept za bardziej wymowny, niż krzyk.
Dla Teresy istotne jest stworzenie klimatu melancholii. Nie chce wywołać strachu, ale wprowadzić widza w stan cichej refleksji. Pragnie przemycać te uczucia delikatnie. Nie interesują ją gwałtowne emocje, głośny krzyk sztuki, prośba o uwagę widza. Nie widzi powodów do dziwactw w sztuce, człowiek i jego emocje są wystarczająco cudowne i ciągle nieodgadnione. Teresa Legierska maluje krótkie momenty, które wyrwane mogą nie znaczyć nic, ale razem tworzą Życie. Życie zwyczajne, dobre, radosne, trudne i znów zwyczajne. Ukochane gorzko-słodkie życie. Dostrzega coś niezwykłego w codzienności. Jej najnowsze obrazy to różnego rodzaju refleksje, obrazy o marzeniach, cieszeniu się małymi rzeczami, troskach, sporo o dobrych, prostych dniach.

Artystka nie mówi wiele o swoich pracach, właściwie tyle, ile musi. Należy do twórców którzy najchętniej namalowaliby obraz,
i  schowali się, by nie tracić czasu i pracować nad kolejnym. Najczęściej jedynym komentarzem pracy jest tytuł. Podpowiada on, o czym myślała artystka malując obraz. Podpowiada, ale nie narzuca interpretacji. Teresa nie nazywa tego, co odbiorca jest w stanie sam dostrzec, raczej podsuwa myśl, która towarzyszyła jej podczas malowania obrazu. Tytuł niejednokrotnie jaśniej mówi o treści, niż to, co jest namalowane. 

Teresa malując, goni króliczka. Cały czas ma wrażenie, że jest o krok od namalowania dobrego obrazu. Ta niedościgniona wizja nie pozwala jej przestać malować. Ciągle nie umie zaspokoić swoich ambicji , chce być lepsza i lepsza a niemożność zaspokojenia tej potrzeby zmusza ją do ciągłej pracy. Sztuce oddała się całkowicie. Założyła firmę i żyje z malarstwa. Trzeba wiele pracy, żeby się to udało, jednak kiedy robi się to co się kocha , godziny uciekają bardzo szybko. Pomysłów i koncepcji na obrazy ma bardzo dużo, zadziwia ją fakt, że pod wpływem malowania pomysły się nie kończą, a przybywają. Szuka , chce się rozwijać, ma wrażenie że jest małym punkcikiem na artystycznej ścieżce życia, i jest szalenie ciekawa, jak jej malarstwo się rozwinie. Tego procesu jednak nie da się przyspieszyć. Świadomość i rozwój przychodzą pod wpływem codziennej pracy. Pokora i pracowitość są dla niej istotą rozwoju. Wszystko co tworzy, jest jej bardzo bliskie, z serca. Uważa, że nie mogłaby malować czegoś, o czym nie ma pojęcia. Kiedy maluje, prowadzi ją mieszanka doświadczenia, wrażliwości, intelektu i intuicji.