Klarysa OOS1, 2019

Klarysa OOS1

"Klarysa OOS1" to grafika o wymiarach 50x70 cm z 2019 roku. Autorem pracy jest Dagmara Rosiak.

Dzieło zostało wykonane w technikach: serigrafia, sitodruk, technika własna. Jest to technika wynaleziona w starożytnej Japonii, zaś udoskonalona w czasach nowożytnych przez duet Yuzensai Miyasaki i Zisukeo Hirose. Polega ona na wykonaniu formy drukowej, a więc szablonu, który położony jest na drobno tkanej siateczce. Aby uzyskać odbitkę, należy przetłoczyć farbę drukarską przez matrycę. W Europie technika ta, zwana silk-screenem, została opatentowana przez Samuela Simona w 1907 roku. Swój rozkwit przeżywała w czasie I Wojny Światowej w Stanach Zjednoczonych, gdzie udoskonalił ją John Pilsworthy. Jest to technika druku, polegająca na przymocowaniu szablonu do drobnej siatki z włókien syntetycznych lub nitek metalowych, a następnie przetłoczeniu farby przez matrycę. Początki serigrafii związane są ze starożytną Japonią, zaś jej rozkwit to również zasługa japońskich twórców Zisukeo Hirose oraz Yuzensai Miyasaki. W Europie technika serigrafii określana była jako silk-screen, zaś udoskonalił ją w roku 1907 Samuel Simon. Jest to indywidualna technika artystyczna, opracowywana w konkretnym warsztacie twórczym i dostosowana do potrzeb i wizji artysty.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu ekspresjonizm. Ekspresjonizm to kierunek w sztuce, który pojawił się w końcu XIX wieku w Europie, który charakteryzują mocne, przerysowane kompozycje, twarde linie, zniekształcenie świata przedstawionego, zaburzenie proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie kolorów nietypowych dla rzeczywistości.

Tematem tej pracy są człowiek, portret. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe. Portrety są z jednej strony cennym źródłem historycznym, z drugiej zaś mogą dotyczyć krytycznego spojrzenia na kwestie społeczne i polityczne. W sztuce współczesnej skupiają się one na tym drugim zagadnieniu, choć nadal mogą występować w kokntekście czysto estetycznym.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: pomarańczowy, czarny. Barwa pomarańczowa dobrze sprawdzi się w jasnej przestrzeni, wymagającej ożywienia i wprowadzenia centralnego elementu dla wystroju wnętrza. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a.