Klarysa OOS1, 2019

Klarysa OOS1

UNIKAT

Ręcznie wykonany sitodruk na tle mixed media
Papier: Aquafine smooth 300g.

Praca sygnowana przez artystkę

Wysyłka w mocnej tekturowej tubie.
Kolory na dziele mogą się nieznacznie różnić od tych, które widzisz na ekranie.
Ramka nie jest dołączona.

"Klarysa OOS1" to grafika o wymiarach 35x50 cm z 2019 roku. Autorem pracy jest Dagmara Rosiak.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: serigrafia, sitodruk, technika własna. Jest to technika wynaleziona w starożytnej Japonii, zaś udoskonalona w czasach nowożytnych przez duet Yuzensai Miyasaki i Zisukeo Hirose. Polega ona na wykonaniu formy drukowej, a więc szablonu, który położony jest na drobno tkanej siateczce. Aby uzyskać odbitkę, należy przetłoczyć farbę drukarską przez matrycę. W Europie technika ta, zwana silk-screenem, została opatentowana przez Samuela Simona w 1907 roku. Swój rozkwit przeżywała w czasie I Wojny Światowej w Stanach Zjednoczonych, gdzie udoskonalił ją John Pilsworthy. Jest to technika druku, polegająca na przymocowaniu szablonu do drobnej siatki z włókien syntetycznych lub nitek metalowych, a następnie przetłoczeniu farby przez matrycę. Początki serigrafii związane są ze starożytną Japonią, zaś jej rozkwit to również zasługa japońskich twórców Zisukeo Hirose oraz Yuzensai Miyasaki. W Europie technika serigrafii określana była jako silk-screen, zaś udoskonalił ją w roku 1907 Samuel Simon. W sztuce współczesnej technika własna spotykana jest niezwykle często ze względu na mnogość artystycznych kierunków oraz dominującą w twórczości artystów, już od lat 70-tych, sztukę instalacji.

Podłożem tej pracy jest papier. Papier to jeden z najpopularniejszych mediów wykorzystywanych w warsztacie artystycznym, pozwalający na uzyskanie zróżnicowanych efektów, w zależności od faktury i materiału. Papier o gramaturze 200 g/m2, przeznaczony do malowania na nim farbami akwarelowymi, temperami, gwaszem czy tuszem, powinien mieć zwartą strukturę, odporną na wykonywanie korekt. Istotna też jest jego chłonność, bowiem nie powinien on falować i marszczyć się pod wpływem mokrych farb. Artyści często wybierają papier bezkwasowy, który można przechowywać przez długie lata oraz który cechuje się odpornością na działanie promieni słonecznych. Innym rodzajem papieru jest papier o gramaturze 90 g/m2, przeznaczony do wykonywania szkiców kredkami, pastelami, ołówkiem, węglem, sangwiną czy sepią. Wyróżnia się ziarnistą fakturą, gwarantującą odpowiednią przyczepność pigmentów. Techniki artystyczne wykorzystujące papier jako medium są znane od antyku. W czasach średniowiecza, na szlachetnym, grubym papierze powstawały miniatury zawarte w księgach; tworzono na szkice przygotowawcze oraz pierwsze rysunki architektoniczne. Z czasów renesansu zachowały szkicowniki Leonarda da Vinci czy Michała Anioła, papier stanowił podstawowe narzędzie pomocnicze przy tworzeniu fresków. Ogromną popularność zyskał od XVI wieku, kiedy w powszechnym obiegu znalazły się grafiki. Obecnie prace na papierze są cenione przez kolekcjonerów, zaś w domach aukcyjnych rysunki i ryciny na papierze grupowane są w osobnych katalogach.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu ekspresjonizm. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową.

Tematem tej pracy są człowiek, portret. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Portrety są z jednej strony cennym źródłem historycznym, z drugiej zaś mogą dotyczyć krytycznego spojrzenia na kwestie społeczne i polityczne. W sztuce współczesnej skupiają się one na tym drugim zagadnieniu, choć nadal mogą występować w kokntekście czysto estetycznym.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: pomarańczowy, czarny. Barwa pomarańczowa dobrze sprawdzi się w jasnej przestrzeni, wymagającej ożywienia i wprowadzenia centralnego elementu dla wystroju wnętrza. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Nastroj pracy charakteryzuje niepokój. Niepokój może łączyć się z dziełami sztuki przedstawiającymi stworzenia jak z koszmaru sennego bądź poprzez psychodeliczne, niefiguratywne kompozycje oddziałujące na naszą podświadomość.