TORO, 2020

TORO

3-kolorowy ręcznie robiony sitodruk wykonany przez artystkę
Papier: Aquafine smooth 300g.
Format: 50 x 70 cm 
Limitowana edycja: 16
Praca podpisana i numerowana przez artystkę.

Wysyłka w mocnej tekturowej tubie.
Kolory na sitodruku mogą się nieznacznie różnić od tych widocznych na ekranie.
Ramka nie jest dołączona.

"Torro" to grafika o wymiarach 50x70 cm z 2020 roku. Autorem pracy jest Dagmara Rosiak.

Praca wykonana została w technikach: serigrafia, sitodruk. Jest to technika wynaleziona w starożytnej Japonii, zaś udoskonalona w czasach nowożytnych przez duet Yuzensai Miyasaki i Zisukeo Hirose. Polega ona na wykonaniu formy drukowej, a więc szablonu, który położony jest na drobno tkanej siateczce. Aby uzyskać odbitkę, należy przetłoczyć farbę drukarską przez matrycę. W Europie technika ta, zwana silk-screenem, została opatentowana przez Samuela Simona w 1907 roku. Swój rozkwit przeżywała w czasie I Wojny Światowej w Stanach Zjednoczonych, gdzie udoskonalił ją John Pilsworthy. Jest to technika druku, polegająca na przymocowaniu szablonu do drobnej siatki z włókien syntetycznych lub nitek metalowych, a następnie przetłoczeniu farby przez matrycę. Początki serigrafii związane są ze starożytną Japonią, zaś jej rozkwit to również zasługa japońskich twórców Zisukeo Hirose oraz Yuzensai Miyasaki. W Europie technika serigrafii określana była jako silk-screen, zaś udoskonalił ją w roku 1907 Samuel Simon.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu ekspresjonizm. Najważniejszymi przedstawicielami ekspresjonizmu w Polsce byli graficy skupieni wokół grupy artystycznej BUNT, a więc Stanisław Kubicki, Stefan Szmaj, Władysław Skotarek czy Jan Jerzy Wroniecki.

Tematem tej pracy są człowiek, zwierzę. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Jest to jeden z najchętniej podejmowanych wątków w sztukach plastycznych, ukazujących przedstawicieli królestwa zwierząt w różnych konwencjach i stylach.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: niebieski, czarny. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Nastroj pracy charakteryzuje niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a.