Cykl ilustracji do bibliofilskiego wydania poezji Eugenio Montale „Cinquante ans de poesie”

Grafika o tytule "Cykl ilustracji do bibliofilskiego wydania poezji Eugenio Montale „Cinquante ans de poesie”" to praca z 0 roku o wymiarach 24x33 cm. Jej autorem jest Jan Lebenstein.

Praca wykonana została w technice litografia. Jest to technika szczególnie popularna w XIX wieku, zaliczana do technik tzw. Druku płaskiego. Wynalazcą litografii był w 1798 roku Alois Senefelder, niemiecki grafik. Pierwszym etapem jest stworzenie rysunku na kamieniu litograficznym (będącym specyficzną odmianą wapienia), który, w zależności od wyboru wizualnego efektu, należy wypolerować na gładko lub przetrzeć piaskiem. Do szkicowania używa się kredki lub tuszu. Drugim krokiem jest pokrycie matrycy roztworem kwasu azotowego i gumy arabskiej. Partie niepokryte rysunkiem przyjmują wodę, ale nie wiążą się z tłuszczem. Następnie kamień litograficzny zwilża się wodą i nanosi na niego farbę drukarską, którą przyjmują jedynie oleofilowe fragmenty pokryte kredką i tuszem. Ostatnim krokiem jest wykonanie odbitek poprzez nałożenie na matrycę zwilżonego papieru oraz zastosowanie prasy litograficznej. Techniką tą posługiwali się Aleksander Orłowski, Jan Kanty Gumowski, Jan Lebenstein oraz Jan Wyczółkowski.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Artysta wykonał grafikę w stylach: ekspresjonizm, surrealizm. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu. Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Tematyka pracy to fantastyka, która charakteryzuje się wykorzystaniem motywów sennych, nierealnych oraz baśniowych. Może ona przyjmować formy odnoszące się literackich toposów, wizji futurystycznych czy indywidualnych fantazji autora.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor beż. Głównym zadaniem beżu jest ocieplenie pracy oraz wprowadzenie aury naturalizmu i elegancji.

Autor dzieła utrzymał je w nastroju który opisać mozna jako spokój. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.