JUŻ SIĘ NIE BOJĘ NOCNYCH GIER..., 2007

Grafika na flizelinie. Możliwość ekspozycji w przestrzeni lub w oprawie. 

"JUŻ SIĘ NIE BOJĘ NOCNYCH GIER. . " to grafika o wymiarach 53x120 cm z 2007 roku. Autorem pracy jest Katarzyna Kania.

Dzieło zostało wykonane w technice linoryt. Jest to technika graficzna, której efekt jest bardzo zbliżony do najstarszej z technik wypukłego druku, a więc drzeworytu. Tworzenie linorytu również można przyrównać do produkcji drzeworytu langowego, z tą tylko różnicą, iż zamiast w drewnie, żłobienia wykonuje się w linoleum. Jest to utwardzona masa z włókna lnianego, kalafonii, mączki drzewnej, oleju lnianego i pigmentu, którą nakłada się na tkaninę jutową. Wynalazcą linoleum jest Frederick Walton, zaś do masowej produkcji zostało wprowadzone już w 1864 roku. Linoleum umożliwia rycie w nim za pomocą noża i dłuta w różnych kierunkach, zaś późniejsze odbitki uzyskuje się na prasie ręcznej albo za pomocą kostki introligatorskiej, odbijając na papierze wycięty rysunek pomalowany farbą. Najbardziej znanymi przedstawicielami techniki linorytniczej są Henryk Płóciennik, Józef Gielniak, Roman Opałka czy Marek Mosiński.

Podłożem tej pracy jest tkanina. Jest to wyrób włókienniczy z rodzaju płaskich, który powstał w wyniku przeplatania ze sobą prostopadłych układów nitek osnowy i wątku. Wytwarzanie tkaniny może odbywać się ręcznie lub przemysłowo. Ze względu na surowiec, możemy wyróżnić tkaniny lniane, bawełniane, jedwabne, wełniane czy jutowe. Ze względu na funkcję tkanin, istotną grupę stanowią tkaniny artystyczne. Wytwarzane są najczęściej ręcznie, na warsztatach tkackich lub drewnianych. Najczęściej spotykanym surowcem jest len oraz wełna. Tkanina bywa również podobraziem malarskim, zaś coraz częściej wykorzystywana jest również do limitowanych, wysokojakościowych wydruków cyfrowych.

Artysta wykonał grafikę w stylach: figuratywne, surrealizm. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. W latach 20-tych we Francji pod wpływem eksperymentów dadaistycznych oraz psychoanalizy Freuda narodził się Surrealizm, który skupiał się na odkrywaniu zakamarków podświadomości, nawiązywał do rzeczywistości sennej, poszukując w niej logiki nowych światów wewnątrz umysłu ludzkiego.

Przewodnie tematy pracy to: człowiek, fantastyka, geometria, portret, inne. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe. Obejmuje ona zarówno tematykę fantasy, ukazując baśniowe, nierealne postacie, przedmioty i zdarzenia, jak również fantastykę naukową, występującą często w ramach futurystycznych wizji artysty. Kształt i kolor mają największy udział w Geometrii. Relacja między nimi często prowadzi do powstania zaskakujących motywów. Prace Pieta Mondriana, znanego jako najpopularniejszego autor kompozycji wykorzystujących geometrię, szybko przeniknęły do wzornictwa dekoracyjnego a nierzadko również przemysłowego. Portrety są z jednej strony cennym źródłem historycznym, z drugiej zaś mogą dotyczyć krytycznego spojrzenia na kwestie społeczne i polityczne. W sztuce współczesnej skupiają się one na tym drugim zagadnieniu, choć nadal mogą występować w kokntekście czysto estetycznym.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czarny. Kolor ten stanowi uniwersalny element, który nada naszemu wnętrzu minimalistycznego charakteru. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Klimat grafiki opisać mozna jako: pasja, spokój, inne. Dzieła sztuki pełne pasji przedstawiają chwile zmysłowych przyjemności oraz wybuchu uczuć w ujęciu dynamicznym. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku.