Dyptyk 22-EP8A 22-EP8B, 2022

Dyptyk 200x140 składa się z dwóch obrazów o rozmiarach 100x70 wykonany technika własna żywica epoksydowa na płótnie

"Dyptyk 22-EP8A 22-EP8B" - obraz jest dziełem z 2022 roku I charakteryzuje się wymiarem 140x200 cm. Autorem jest Bea Guillemot.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, spray, technika własna, tusz, inne. Jest to rodzaj farby opatentowany w Niemczech w 1934 roku, początkowo wykorzystywany w przemyśle i do prac remontowych (malowano nią elewacje budowli w morskim klimacie); jako medium artystyczne rozpowszechnił się od lat 50-tych XX wieku i szybko zyskały popularność ze względu na łatwość operowania nimi, niską cenę, szybki czas schnięcia oraz żywe kolory. Akryle można stosować na dowolnym podłożu – drewnie, metalu, płótnie, papierze, kartonie, szkle. Nie jest to medium wymagające wiedzy i praktyki w takim stopniu, jak ma to w przypadku farb olejnych, dlatego farby akrylowe poleca się początkującym adeptom sztuk pięknych. Akryle pozwalają na nakładanie warstw cienkich, laserunkowych, jak i impastowych. Mogą występować jako płyn lub żel w tubkach. Można spotkać je w twórczości artystycznej Andy’ego Warhole’a, Tadeusza Dominika, Basquiata czy Edwarda Dwurnika. Jest to technika, która polega na rozpylaniu farby w aerozolu z wolnej ręki bądź na przyłożonym do ściany szablonie. Szeroko wykorzystywana w nurcie street artu z uwagi na łatwość i szybkość posługiwania się nią. Swoją karierę, tak jak cały wspomniany nurt artystyczny, rozpoczęła na murach i w przestrzeni miejskiej, jednak pojawia się również w malarstwie sztalugowym razem a farbą akrylową. Jednym z najpopularniejszych twórców wykorzystujących metodę sprayu i szablonu jest Banksy, anonimowy autor zaangażowanych politycznie i społecznie dzieł w przestrzeni ulicznej na całym świecie. Innymi artystami, którzy w swojej twórczości wykorzystują farby w aerozolu są tacy przedstawiciele street artu jak Fernando Carlo, Basquiat, Richard „Richie” Mirando oraz Sane Smith. Technika autorska, niepowtarzalna i oryginalna, zwykle mieszana, zależna od indywidualnej wizji artysty. W dużej mierze polega na eksperymentalnych działaniach samego twórcy. Jest to technika, której początków należy szukać w starożytności na Dalekim Wschodzie. Zgodnie z chińską legendą, tusz wynalazł urzędnik cesarski o imieniu Cangjie. Głównym składnikiem tuszu był wtedy zmielony węgiel kamienny bądź czarna ziemia. Od III w. P. N. E. Tusz produkowano z sadzy, zaś od XV w. Sadzę do produkcji tuszu pozyskiwano z lamp oliwnych. W odróżnieniu od atramentu, który powstaje przez rozpuszczenie pigmentu w zawiesinie, do produkcji tuszu używa się nierozpuszczalnego pigmentu i spoiwa. Najlepszym podobraziem dla kompozycji wykonanej tuszem jest papier o gładkiej powierzchni, który jest odporny na działanie wilgoci. Rysunki tuszem można znaleźć w dorobku artystycznym Paula Klee, Tintoretta czy Vincenta van Gogha.

Artysta wykonał obraz w stylach: abstrakcja, inne, minimalizm, pop-art. Najbardziej znanymi twórcami kompozycji abstrakcyjnych byli Piet Mondrian, Jackson Pollock, Paul Klee, Kazimierz Malewicz, Lucio Fontana. Minimalizm powstał na gruncie modernistycznych eksperymentów formalnych, które dążyły do mocnego ograniczenia środków plastycznych. Artystami z Polski, którzy czerpali z tego nurtu była Natalia LL czy grupa Neo Neo Neo (Jan Dobkowski i Jerzy Zieliński).

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, architektura, fantastyka, geometria, inne. Architektura, która przedstawia zazwyczaj budynki i trójwymiarowe obiekty. Jest jednym z ulubionych motywów malarzy holenderskich, włoskich i francuskich w XVII i XVIII wieku. Dzięki zachowanym pracom z tamtego okresu, jestesmy w stanie rekonstruować wygląd miast i poznawać sposób funkcjonowania społeczeństw. Fantastyka jest bardzo szerokim pojęciem, pod którym sklasyfikowac możemy prace charakteryzujące się wykorzystaniem motywów I wizji futurystycznych, średniowiecznych, kosmicznych, elementów legend I podań. Motywy geometryczne pojawiały się w sztuce całego świata od zamierzchłych czasów, głównie jako ornamenty. Możemy zobaczyć je więc na greckich wazach, inkaskich tkaninach czy ukraińskich wyszywanych koszulach. W sztuce stanowiły podstawowe formy wykorzystywane przez kubistów, minimalnistów i konceptualistów.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, fioletowy, różowy, wielokolorowy, czarny, inne. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Barwa czerwona stanowi najlepszy sposób na ocieplenie wnętrza, w którym przebywamy. Ponadto dynamizuje i ożywia przestrzeń poza dziełem. Barwa pomarańczowa pozwoli nam ożywić dom i miejsce pracyŻółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia. Zielony, który doskonale sprawdza się we wnętrzach jasnych. Zaskakująco estetyczny efekt można osiągnąć również poprzez zestawienie tej barwy z błękitami. Niebieski, który dominował w twórczości Picassa w latach 1901-1904, dlatego też ten etap artystyczny nazywa się „Okresem błękitnym”Fioletowy, który jest bez wątpienia bardziej dojrzałym wydaniem różu, dobrze wyglądającym w połączeniu z białym, szarym, beżowym oraz kremowym wnętrzem. Mieszana kolorystyka prac charakteryzowała kolorystów, fowistów, impresjonistów oraz ekspresjonistów. Dzisiaj często spotykamy takie rozwiązanie w dziełach z nurtu street art oraz instalacjach artystycznych podejmujących problem optyki i percepcji. Czerń może tworzyć zaskakujące połączenie z czarnym, minimalistycznym wnętrzem bądź działać na zasadzie konstrastu, kiedy wprowadzimy ją do jasnej przestrzeni.

Nastroj pracy charakteryzują radość, żywiołowość, inne. Radość, którą wywołują jasne kolory, dekoracyjne linie i motywy takie jak ludzie, natura oraz zwierzęta. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.