Bez tytułu XI

"Bez tytułu XI" to obraz o wymiarach 23x32. 2 cm z 0 roku. Autorem pracy jest Franciszek Starowieyski.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: ołówek, inne. Jest to narzędzie szeroko wykorzystywane w twórczości artystycznej do tworzenia szkiców przygotowawczych i samodzielnych dzieł. Jak wskazuje nazwa techniki, początkowo do produkcji ołówków wykorzystywano ołów; w czasach renesansu zastąpiono go grafitem otoczonym drewnianą obudową. Na rynku możemy spotkać ołówki o różnej grubości i twardości, informują nas o tym symbole literowe na obudowie. Ołówek pozwala nam na tworzenie precyzyjnych linii, które można uzupełnić o cieniowanie w celu nadania kompozycji waloru światłocieniowego. Technikę tą z pewnością wykorzystywano już w starożytności; najsłynniejszym artystą tworzącym rysunki przy pomocy ołówka był jednak przedstawiciel renesansu, Albrecht Dürer.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu figuratywne. Przykładami prac figuratywnymi są prace Petera Paula Rubensa, Diego Velazqueza, Jana Vermeera czy Jana Matejki.

Tematem tej pracy są akt, człowiek. Akt, który charakteryzuje się przedstawieniem nagości w różnym estetycznym ujęciu. Jest to jeden z najpopularniejszych motywów sztuki dawnej, zwłaszcza renesansu oraz akademizmu, funkcjonujący wtedy w kontekście mitologicznym. Aż do dziś, pierwszoplanową rolę w aktach odgrywa kobiece ciało. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czarny, szary. Kolor ten stanowi uniwersalny element, który nada naszemu wnętrzu minimalistycznego charakteru. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm. Szarość warto wprowadzić do wnętrza minimalistycznego, dzięki czemu zyska ono jeszcze więcej nienachalnej elegancji.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, niepokój, pasja, spokój. Melancholia może być wywoływana przez sztukę wykorzystującą motyw tęsknoty, zadumy nad przeszłością, rozstania czy śmierci. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a. Z nastrojem tym kojarzą się ciepłe kolory, takie jak czerwienie i pomarańcze oraz tematy związane z uczuciami i zmysłowością. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.