Franciszek Starowieyski

Franciszek Starowieyski urodził się w 1930 roku niedaleko Krosna na Podkarpaciu, zmarł w 2009 roku w Warszawie. W latach 1949–1952 studiował malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowniach Wojciecha Weissa i Adama Marczyńskiego, a następnie na stołecznej Akademii, w pracowni Michała Byliny. Tu w 1955 roku uzyskał dyplom.

Jego twóczość zyskała rozgłos w latach sześćdziesiątych XX wieku, dzięki serii plakatów filmowych i teatralnych. W swojej twórczości zajmował się malarstwem, grafiką użytkową, plakatem, jak również scenografią teatralną i telewizyjną. Był twórcą tzw. teatru rysowania.

Jego malarstwo charakteryzowało zainteresowanie kobiecym ciałem o kształtach wyraźnie rubensowskich, jak również przemijaniem i śmiercią. 

Artysta wystawiał swoje prace na licznych wystawach, w galeriach i muzeach w Polsce, a także w Austrii, Belgii, Włoszech, Francji, Szwajcarii, Holandii, w Kanadzie, USA. To również laureat wielu Był laureatem wielu nagród, m.in.: Grand Prix na Biennale Sztuki Współczesnej w Saô Paulo (1973), Grand Prix za plakat filmowy na festiwalu w Cannes (1974), Grand Prix na Międzynarodowym Festiwalu w Paryżu (1975), na Międzynarodowym Biennale Plakatu w Warszawie i na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago (1979-1982).

Jest ojcem malarza Antoniego Starowieyskiego.