Święta rodzina, 2019

"Święta rodzina" to obraz o wymiarach 15x22 cm z 2019 roku. Autorem pracy jest Igor Handźian.

Praca wykonana została w technikach: tempera jajeczna, płyta, olej. Jest to technika powszechnie stosowana w starożytności oraz w średniowiecznym malarstwie sztalugowym i ściennym. Farba temperowa powstaje poprzez wymieszanie ze sobą pigmentu, oleju, żółtka jaja rozcieńczonego z wodą oraz emulgatora. Uzyskana farba posiada właściwości kryjące, dlatego trudno uzyskać z jej pomocą warstwy laserunkowe. Po wyschnięciu (które następuje w krótkim czasie), powierzchnia obrazu jest matowa, zaś sama kompozycja cechuje się linearyzmem (w technice temperowej trudno uzyskiwać plamy barwne). W epoce średniowiecza farbę temperową stosowano do monumentalnego malarstwa ściennego, tworzonego metodą al fresco, na mokrej zaprawie. Metoda ta polegała ponadto na podziale ściany na giornaty, czyli części kompozycji malowane konkretnego dnia i pozostawione do wyschnięcia. Stojąc blisko ściany, jesteśmy w stanie dostrzec granice między poszczególnymi giornatami, przyglądając się liniom wyżłobionym w powierzchni tynku. Najwybitniejsze dzieła tworzone w technice tempery tworzyli Giotto di Bondone, Pietro Perugino, Fra Angelico, Michał Anioł oraz Leonardo da Vinci. Jest to medium, które obok płótna, papieru i deski stanowi jeden z najpopularniejszych rodzajów podobrazia. Występuje pod postacią płyt pilśniowych, metalowych oraz sklejek. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla stylu figuratywne. Sztuką figuratywną jest przede wszystkim realizm, stanowiący dokładnie odzwierciedlenie wizualnych form otaczającej nas rzeczywistości.

Tematyka pracy to portret. Portret pojawił się w starożytności, już wtedy podejmując próby psychologicznego ukazania modela. Jako samodzielne dzieło sztuki powrócił dopiero w późnym średniowieczu.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor wielokolorowy. Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby.

Nastroj pracy charakteryzuje spokój. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.