Ikona II, 2019

"Ikona II" - obraz jest dziełem z 2019 roku I charakteryzuje się wymiarem 7x8. 5 cm. Autorem jest Igor Handźian.

Praca wykonana została w technikach: drewno, olej. Jest to surowiec otrzymywany ze ściętych drzew. Drewno jest jednym z najstarszych materiałów używanych przez ludzkość. Początkowo, wykorzystywano je jako materiał do spalania oraz budowlany do budowy siedzib ludzkich, budowli gospodarczych i publicznych. Drewna stosowano w wytwórstwie mebli, naczyń, sprzętów domowych, naczyń, dachówek, narzędzi, środków transportu (łodzi, wozów i sań). Współcześnie, drewno stosowane jest jako materiał budowlany i wykończeniowy. Swoją popularność zawdzięcza lekkości, łatwej obróbce i stosunkowej wytrzymałości. W warsztatach artystycznych, drewno jest cenionym materiałem rzeźbiarskim oraz, obok płótna i blejtramu, służy jako podłoże malarskie. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu.

Artysta wykonał obraz w stylu figuratywne. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty.

Tematem tej pracy jest portret, który tworzono już się w antyku jako formę upamiętnienia wizerunku przodków (w rzeźbie i malarstwie, np. Na portretach z Fajum). Po długim czasie, jako samodzielna forma dotycząca indywidualnych osób świeckich, pojawił się dopiero w okresie quattrocenta na ziemiach włoskich.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor beż, który nadaje lekkości i sprawia, że kompozycja zyskuje efemeryczne oblicze.

Nastroj pracy charakteryzuje spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę.