Wybuch, 2012

Sygnowany w lewym dolnym rogu: Iwan Kulik 2012

Obraz o tytule "Wybuch" to praca z 2012 roku o wymiarach 100x70 cm. Jej autorem jest Iwan Kulik.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę gwasz. Jest to farba, która w swoim składzie posiada kredę lub biel cynkową (również ołowianą) oraz spoiwo (gumę arabską). Gwasz na ziemiach europejskich pojawił się w już w średniowieczu, jednak to wiek XVII i XVIII przyniósł mu największą popularność. Chętnie wykorzystywano to medium do tworzenia rysunków czy szkiców przygotowawczych, które później stanowiły wzór dla kompozycji na desce i płótnie. Gwasz posiada kryjący, intensywny kolor; rzadko występuje jako samodzielna technika. Niezbędnym narzędziem do rozprowadzania gwaszu po papierze, kości słoniowej czy płótnie jest pędzel akwarelowy i szczeciniaki. Gwasz spotykamy w sztuce polskiej u Leona Wyczółkowskiego i Zofii Stryjeńskiej, zaś w europejskiej u Williama Turnera czy Joan Miró.

Praca wykonana jest w oparciu o papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Artysta wykonał obraz w stylach: ekspresjonizm, figuratywne. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem. Przykładami prac figuratywnymi są prace Petera Paula Rubensa, Diego Velazqueza, Jana Vermeera czy Jana Matejki.

Przewodnie tematy pracy to: człowiek, pejzaż, zwierzę. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych. W przeszłości pejzaż był jednym z głównych motywów prac w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście a jego potencjał został odkryty przez niemieckich romantyków, których prace odzwierciedlały marzenia i niepokoje człowieka. Juz w czasach prehistorycznych zwierzęta były motywem rysunków na ścianach jaskiń. Bardzo często pojawiały sie także w mozaikach oraz malarstwie ściennym w starożytności (Pompeje, Herkulanum). Zwierzęta fascynowały również polskich artystów szczególnie nurtu realistycznego i występowały na obrazach Wierusza-Kowalskiego, Kossaków czy Chełmońskiego.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: biały, czarny, czerwony, pomarańczowy. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm. Poprzez odpowiedni kontekst czerwień może podkreślać silne emocje, niebezpieczeństwo bądź przyjemność. Wprowadza również dynamikę do kompozycji. Barwa pomarańczowa dobrze sprawdzi się w jasnej przestrzeni, wymagającej ożywienia i wprowadzenia centralnego elementu dla wystroju wnętrza.

Nastroj pracy charakteryzują niepokój, żywiołowość. Niepokój można osiągnąć poprzez kompozycje o złowieszczym charakterze w zestawieniu z czerwienią, czernią i szarością. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.