Ostatnie przebudzenie światła wewnętrznej ciszy , 2024

„Ostatnie przebudzenie światła wewnętrznej ciszy” to obraz, który prowadzi nas w podróż do wnętrza samych siebie. Malowany na płótnie farbą akrylową, otulony głębokim, błyszczącym werniksem, który wydobywa intensywność barw i potęguje głębię czerni – każdy detal tętni tu spokojem i tajemnicą. To nie tylko kompozycja kolorów, lecz zaproszenie do refleksji nad osobistym kosmosem, nad tą cichą przestrzenią, która w nas drzemie.

Postać podróżnika to symbol nas samych – zaproszenie, byśmy na chwilę przyjęli jego perspektywę i zanurzyli się w swoim wnętrzu. Może to my stoimy na krawędzi nieznanego, przed tajemniczym światłem, które próbuje się przebudzić? Każdy widz jest tu odkrywcą, przemierzającym własną wewnętrzną ciszę, poszukującym czegoś, co czasem skrywa się w cieniu, czasem błyska na granicy świadomości.

Boki obrazu, starannie zamalowane na czarno, płynnie łączą się z całością dzieła, tworząc iluzję nieograniczonej przestrzeni. Dzięki temu obraz nie wymaga dodatkowej oprawy – jego czerń jest już ramą, która współgra z koncepcją niekończącej się podróży.

Czy odnajdziesz w tej ciszy własne przebudzenie?

Obraz o tytule "Ostatnie przebudzenie światła wewnętrznej ciszy " to praca z 2024 roku o wymiarach 60x80 cm. Jej autorem jest Sebastian Garyantesiewicz.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę akryl. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, inne, minimalizm, surrealizm. Jest to styl porzucający wszelkie podobieństwa formalne do form rzeczywistych, postulując wyrażanie za pomocą sztuki wartości abstrakcyjnych, idei, emocji, symboli. Eksperymenty minimalistyczne bywają określane jako protoinstalacje ze względu na fakt, iż proponowały nowe podejście do związku przedmiotu z przestrzenią dzieła, stając się jej nierozerwalną częścią. Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, człowiek, fantastyka, geometria, pejzaż, inne. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych. Fantastyka, która charakteryzuje się wykorzystaniem motywów sennych, nierealnych oraz baśniowych. Może ona przyjmować formy odnoszące się literackich toposów, wizji futurystycznych czy indywidualnych fantazji autora. Geometria, która nadaje dziełom sztuki schematyczną estetykę opartą na relacjach między kształtami i kolorami. Najpopularniejszym autorem geometrycznych kompozycji był holenderski malarz Piet Mondrian związany z grupą De Stijl. Jego intelektualne prace szybko przeniknęły do wzornictwa dekoracyjnego jako czysto dekoracyjne wzory. Pejzaż o znaczeniu symbolicznym i nastrojowym pojawił się po raz pierwszy u tajemniczego artysty włoskiego renesansu zwanym Giogrione, w XIX wieku był chętnie podejmowany przez impresjonistów, a później postimpresjonistów i fowistów.

"Ostatnie przebudzenie światła wewnętrznej ciszy " wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: czerwony, pomarańczowy, różowy, czarny. Poprzez odpowiedni kontekst czerwień może podkreślać silne emocje, niebezpieczeństwo bądź przyjemność. Wprowadza również dynamikę do kompozycji. Kolor pomarańczowy kojarzy się z latem i świeżością, dlatego warto wprowadzić go do wnętrz, w których brakuje słońca. Na czarnej barwie swoje kompozycje artystyczne opierali zarówno dawni mistrzowie holenderscy czy twórcy nokturnów, jak i artyści konceptualni oraz przedstawiciele minimalizmu.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, radość, spokój, żywiołowość, inne. Melancholia może być wywoływana przez sztukę wykorzystującą motyw tęsknoty, zadumy nad przeszłością, rozstania czy śmierci. To pozytywne uczucie tworzy się pod wpływem oglądania kompozycji przedstawiających zabawne lub przyjemne chwile oraz szeroką paletę barwną, w której dominują zielenie, żółcienie, błękity, czerwienie. Spokój, który związany jest najczęściej z motywami natury bądź abstrakcją w subtelnej gamie kolorystycznej. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.