Serenada za oknem, 2018

Na szczęście, gdzieś pomiędzy przypadkiem, a tajemnicą, leży wyobraźnia, jedyna rzecz, która chroni naszej wolności, na przekór temu, że ludzie starają się ją ograniczyć albo zabić – twierdził hiszpański reżyser surrealista Luis Bunuel. Nieograniczona wolność ekspresji, dyktowana wyobraźnią i emocjami, to główna cecha charakteryzującą twórczość Tadeusza Machowskiego. Kolejne, to umiejętność manife­stowania podstawowych uczuć w sposób prosty, bez pancerza przeintelektualizowania oraz szczególne upodobanie do ciepłych barw, ognistych czerwieni, żółci, fioletów, wibrujących na płótnie niczym jazzowa improwizacja. Dla Tadeusza, malarstwo to sposób komunikowania się z odbiorcą na poziomie czysto emocjonalnym. Konstrukcja obrazów, ich kompozycja i zestawienie barw, przywodzi na myśl konstrukcję utworu muzycznego, w którym mezzo piano, przechodzi w crescendo, by za moment rozbrzmieć fortissi­mo. Malarz sam przyznaje, że głębokie inspiracje muzyczne i radość życia są podstawowymi składnika­mi jego artystycznej tożsamości. Techniki malarskie abstrakcyjnego ekspresjonizmu były dla Tadeusza punktem wyjścia, fundamentem, na którym poprzesz lata poszukiwań, zbudował własny, niepowtarzalny styl. Nigdy jednak nie zaprzestał eksperymentować. Możemy więc oczekiwać, że jeszcze nieraz zaskoczy nas niekonwencjonalnymi połączeniami technik, faktur i tematów.

"Serenada za oknem" to obraz o wymiarach 100x80 cm z 2018 roku. Autorem pracy jest Tadeusz Machowski.

Dzieło zostało wykonane w technice olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to rodzaj tkaniny o splocie płóciennym, które charakteryzuje się szerokim zastosowaniem. W przypadku warsztatu artystycznego, płótno występuje w charakterze podobrazia: może zostać rozpięte na listwach drewnianych, tworząc blejtram, lub zostać umieszczone na desce. Kompozycję malarską umieszcza się na płótnie uprzednio zagruntowanym.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, ekspresjonizm, inne. Najbardziej znanymi twórcami kompozycji abstrakcyjnych byli Piet Mondrian, Jackson Pollock, Paul Klee, Kazimierz Malewicz, Lucio Fontana. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, geometria, inne. Największe znaczenie geometria zyskała na początku XX wieku w neoplastycznych eksperymentach Pieta Mondriana, później zaś wyznaczyła rezerwuar form, którymi posługiwali się kubiści.

"Serenada za oknem" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: biały, beż, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, wielokolorowy, czarny. Biały, który w zależności od techniki, nadaje kompozycji świetlistości oraz wzmacnia kontrasty światło-cieniowe. Jest to barwa idealna do spokojnych, przytulnych przestrzeni, w których nie chcemy wprowadzać żywiołowego elementu. Pomarańczowy, który jest chętnie wykorzystywany przez postimpresjonistów do przełamania zbytniego realizmu kolorystycznego dzieła malarskiego. W zależności od odcienia, kolor żółty doskonale współgra zarówno z zimnymi, jak i ciepłymi barwami. Zieleń zbliża nas do natury, dlatego jeśli jesteśmy zmęczeni miejskim krajobrazem, zaprośmy zielone dzieło sztuki do naszego domu. Niebieski, który nadaje onirycznego charakteru dziełom sztuki, co tłumaczy częste jego występowanie w pracach surrealistów, np. U Salvadora Dali i Rene Magritte’a. Prace o mieszanej kolorystyce są najlepszym sposobem na wprowadzenie szalonego akcentu do białych, minimalistycznych przestrzeni mieszkalnych i biurowych. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Klimat obrazu opisać mozna jako: melancholia, pasja, radość, spokój, żywiołowość, inne. Dzieła sztuki o zgaszonych barwach, przedstawiające jesienne krajobrazy bądź postacie ludzkie pogrążone w zadumie wywołują melancholię. W przypadku pasji, artyści najczęściej stosują ciepłą kolorystykę zdominowaną przez czerwień lub wybierają tematy związane ze sferą uczuciową człowieka. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw. Żywiołowość, którą osiąga się poprzez wibrującą kolorystykę oraz emocjonalne tematy malarskie i rzeźbiarskie.