Belfegor, 2024

Belfegor Wersja Gold Blue , glawanizowana złotem " Potężny Monolit z brazu - niepokojąca, fascynująca emanacja mrocznej, nadprzyrodzonej piękności. Ta niezwykła rzeźba to prawdziwa inkarnacja magnetycznej, diabolicznej estetyki, z całą jej niepohamowaną, orgiastyczną energią.

Kontemplując tę przerażającą, zarazem olśniewającą formę, obserwator wpada w stan niemal hipnotycznego transu. Pogrąża się w labiryncie przejmujących, transgresywnych kształtów, które zdają się pulsować niczym żywe, organiczne struktury. Każda linia, każdy załamanie światła na tej rzeźbie odsłania nowe, fascynujące wzory, wciągające umysł w wir nieskończonej, ezoterycznej symboliki.

Twarz "Belfegora" emanuje obsceniczną, wręcz nadludzką urodą, której emanację stanowią intrygujące, hipnotyzujące dziury, przeszywające ją na wylot. Te enigmatyczne, surrealistyczne otwory niczym płonące oczodoły wwiercają się w umysł widza, niczym portale do alternatywnej, demonicznej rzeczywistości. Raz przyciągają, by zaraz później odpychać, wywołując poczucie niepokoju i oczarowania.

Cała ta niezwykła, organiczna forma zdaje się pulsować skrytą, metafizyczną energią, jakby sama materia rzeźby ulegała ciągłej transformacji. Obserwator ma wrażenie, że ma do czynienia z żywą, oddychającą istotą, emanującą aurą pradawnej, demonicznej mocy. "Belfegor" to uosobienie surrealistycznej, dionizyjskiej wizji - oszałamiającej, przerażającej, a zarazem nieodparcie pociągającej.

Ten enigmatyczny, transgresywny obiekt, niczym żywe wcielenie wizji Zdzisława Beksińskiego, stawia fundamentalne pytania o naturę piękna, seksualności i sacrum. Przywodzi na myśl archetypy demonicznych, upadłych aniołów, wciągając obserwatora w wir nieodgadnionych, metafizycznych fascynacji.

"Belfegor" - rzeźba jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 25x50 cm. Autorem jest Krzysztof Płonka.

Dzieło zostało wykonane w technikach: brąz, technika własna. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski. Jest to indywidualna technika artystyczna, opracowywana w konkretnym warsztacie twórczym i dostosowana do potrzeb i wizji artysty.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: hiperrealizm, inne, surrealizm. Hiperrealizm to kierunek w sztuce, który został zainspirowany przez medium fotografii w drugiej połowie XX wieku. Jego główną cechą jest bardzo dokładne odzwierciedlenie rzeczywistości. Surrealiści korzystali z szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, człowiek, fantastyka, portret. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców. Portret pojawił się w starożytności, już wtedy podejmując próby psychologicznego ukazania modela. Jako samodzielne dzieło sztuki powrócił dopiero w późnym średniowieczu.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: żółty, niebieski. Żółty, który często wykorzystywano w impresjonistycznych obrazach do podkreślenia elementów garderoby, nieba, kwiatów oraz zbóż. Barwa ta rozświetla kompozycję, nadając jej delikatnego charakteru. Błękit może okazać się zbawieniem po stresującym dniu.

Klimat rzeźby opisać mozna jako: depresja, melancholia, niepokój, pasja. Uczucie depresji w przeszłości łączyło się z dziełami ekspresjonistów niemieckich oraz sztuce powstającej po konfliktach zbrojnych, kiedy artyści podejmowali wątki osamotnienia, odrzucenia i kryzysu egzystencjalnego. Melancholia jest uczuciem wywoływanym przez wspomnienia, dlatego odczujemy ją, kiedy dzieło sztuki poruszy naszą indywidualną strunę pamięci. Niepokój jest osiągana przez dzieła sztuki oddziałujące na świadomość poprzez lęki pierwotne, np. Kompozycje ukazujące trudną do zidentyfikowania postać, stworzenia bez twarzy, ciemne kolory. Wywołują ją tematy dotyczące miłości i erotyki, zaś wśród kolorów pełnych pasji na pewno znajdą się czerwienie i róż.