Ewa Jendraszko

Ewa Jendraszko, malarka, filozof.

W sztuce docenia wolność formy przekazu. Jej obrazy są wieloznaczeniową formą filozoficznej ekspresji i odzwierciedleniem sztuki obecności. Artystka czerpiąc inspiracje ze sztuki surrealistycznej, etnicznej, inspiruje się poezją i współczesną muzyką.

Jej malarstwo łączy formy abstrakcyjne,  figuralne i organiczne, które przyciągają wzrok swoją czarno białą konwencją i żywotnością surrealistycznych form. Obrazy artystki wyróżniają się dyskretną elegancją, która podkreśla walory malarstwa. Mają w sobie tajemnicę mistycznego świata połączoną z nostalgiczną zadumą. W obrazach artystki mistyczne przedmioty, dziwne postaci o paranormalnych zdolnościach, niewyjaśnione zjawiska przeplatają się z geometrycznym symbolizmem i dynamiczną ekspresją. 

Kompozycje artystki posiadają zróżnicowaną materię i rozbite są drobnymi ażurami elementów – punktów, linii, wieloznacznych form, tworzących świat żyjący swoim rytmem, w którym nakładają się radości, wzruszenia, niepokoje i dramaty, niczym codzienne poszukiwanie sensu i harmonii. Można powiedzieć, że są to przekazy ze świata snów, chociaż pojawiają się w nich konkretne przedmioty i sytuacje, którym artystka nadaje symboliczne znaczenie. Nadaje im również kształt. Artystyczny zapis tworzy metaforyczne przesłania i odsyła nas do krainy emocji i skojarzeń. 

Źródła tego malarstwa tkwią w nieodkrytej rzeczywistości, sposobie odczuwania jej przez artystkę, która traktuje swoje malarskie wizje z należytą powagą, a realia rzeczywistości przetwarza na osobisty język malarski, język lirycznych form, opisywanych czarno białą, a niekiedy subtelną barwną kreską. Wysublimowana kompozycja artystyczna ma walor nie tylko osobisty, ale także walor stwarzania nowej formy malarskiej.

Twórczość artystki jest także manifestacją sprzeciwu wobec estetyki współczesnej kultury konsumpcyjnej atakującej widza kakofonią barw i błahych tematów. Sztuka Ewy Jendraszko jest bardzo osobista, a nawet intymna, lecz niestarająca się być hermetycznie zamknięta i niedostępna – wręcz przeciwnie artystka chce się dzielić z widzem zawartymi w niej intencjami.

Obrazy Ewy Jendraszko są przede wszystkim, jak sama przyznaje, jej organiczną reakcją na świat percepcyjnego poznania...” Przejawia się to w procesie tworzenia obrazu, który jest dla mnie porównywalny do podróży w nieznane i odkrywania podczas niej różnego rodzaju przekazów, piękna i przejawów istoty bytu. Obrazy nie powstają na podstawie wcześniej ustalonego planu, wynikają one z ruchu ciała, emocji i bycia w stanie ducha niepodlegającym żadnej koncepcji, a umysł wykorzystuję jako narzędzie interpretujące.”  Jej prace są wielowymiarowe i tajemnicze.

Malarstwo Ewy Jendraszko to pełne zadumy rozważanie o życiu, o odnajdywaniu siebie i odsłanianiu ukrytych warstw rzeczywistości. Są to artystyczne reprezentacje symbolicznych wizji, w których widz może odnaleźć treści bliskie i uniwersalne a nawet odkryć cząstkę siebie samego.

 Żródło: Zbigniew Pindor /  krytyk sztuki