Sztuczna Inteligencja, 2024

Sztuczna Inteligencja to czarno-biały abstrakcyjny obraz przedstawiający profil ludzkiej czaszki, zmechanizowany i spleciony ze skomplikowanymi geometrycznymi wzorami. To wizualne zestawienie bada przecięcie ludzkiego poznania i uczenia maszynowego, kwestionując granice i relacje między naturalną a sztuczną inteligencją.

Zainspirowana szybkim rozwojem technologii sztucznej inteligencji i jej głębokimi implikacjami, artystka zagłębia się w filozoficzne i etyczne pytania dotyczące sztucznej inteligencji. Zastanawia się, czy inteligencja jest wyłącznie domeną człowieka i w jaki sposób rozwój sztucznej inteligencji może zmienić nasze rozumienie świadomości i tożsamości. Zmechanizowane elementy ludzkiej czaszki symbolizują połączenie procesów organicznych i syntetycznych, odzwierciedlając złożoność i potencjał sztucznej inteligencji.

Artystka zaprasza widzów do zastanowienia się nad przyszłością sztucznej inteligencji i jej wpływem na ludzkość, kwestionując, co to znaczy być inteligentnym i jak sztuczna inteligencja może przedefiniować tę koncepcję. Angażując się w to dzieło, widzowie są zachęcani do refleksji nad etycznym i egzystencjalnym wymiarem sztucznej inteligencji, kontemplując potencjał zarówno synergii, jak i napięcia między ludzkimi i sztucznymi umysłami.

Obraz o tytule "Sztuczna Inteligencja" to praca z 2024 roku o wymiarach 100x120 cm. Jej autorem jest Ewa Jendraszko.

Praca wykonana została w technikach: akryl, inne. Jest to rodzaj farby opatentowany w Niemczech w 1934 roku, początkowo wykorzystywany w przemyśle i do prac remontowych (malowano nią elewacje budowli w morskim klimacie); jako medium artystyczne rozpowszechnił się od lat 50-tych XX wieku i szybko zyskały popularność ze względu na łatwość operowania nimi, niską cenę, szybki czas schnięcia oraz żywe kolory. Akryle można stosować na dowolnym podłożu – drewnie, metalu, płótnie, papierze, kartonie, szkle. Nie jest to medium wymagające wiedzy i praktyki w takim stopniu, jak ma to w przypadku farb olejnych, dlatego farby akrylowe poleca się początkującym adeptom sztuk pięknych. Akryle pozwalają na nakładanie warstw cienkich, laserunkowych, jak i impastowych. Mogą występować jako płyn lub żel w tubkach. Można spotkać je w twórczości artystycznej Andy’ego Warhole’a, Tadeusza Dominika, Basquiata czy Edwarda Dwurnika.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to rodzaj tkaniny o splocie płóciennym, które charakteryzuje się szerokim zastosowaniem. W przypadku warsztatu artystycznego, płótno występuje w charakterze podobrazia: może zostać rozpięte na listwach drewnianych, tworząc blejtram, lub zostać umieszczone na desce. Kompozycję malarską umieszcza się na płótnie uprzednio zagruntowanym.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu abstrakcja. Abstrakcja to styl odrzucający odzwierciedlenie rzeczywistości I w zamian przekazanie jej w postaci abstrakcyjnych pojęć i idei, miedzy innymi przy pomocy kolorów, kształtów I linii.

Tematem tej pracy są abstrakcja, człowiek, geometria. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Największe znaczenie geometria zyskała na początku XX wieku w neoplastycznych eksperymentach Pieta Mondriana, później zaś wyznaczyła rezerwuar form, którymi posługiwali się kubiści.

"Sztuczna Inteligencja" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: biały, szary, czarny. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Ulubioną barwą artystów związanych z minimal art oraz sztuką konceptualną był kolor szary. Jest to barwa neutralna, dlatego nie odwracała uwagi od istotnych aspektów moderny: materiału, z którego wykonywano dzieło oraz zapisu procesu twórczego. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Klimat obrazu opisać mozna jako: niepokój, spokój, inne. Niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.