Rozwiane włosy, 2018

Drzeworyt barwny. Rzadko spotykana obecnie i szlachetna technika. Portret pięknej kobiety nawiązujący do twórczości japońskich drzeworytników z końca XVII wieku. Praca ta jest jakby linią łączącą klasyczny japoński drzeworyt barwny z dokonaniami awangardy początku XX wieku. Płynna i zdecydowana czarna kreska.  Kolorystyka dosyć ciepła. Grafika sygnowana i numerowana. 
Dołączono passe-partout (delikatnie podklejone, głównie na górze) w kolorze (dobranym do kolorów 
grafiki) ciepłego beżu (nieco cieplejszy i odrobinę ciemniejszy odcień od barwy papieru (marginesu)). 

Format pracy to 36 x 50, a wraz z passe-partout 50 x 65 cm.

"Rozwiane włosy" - grafika jest dziełem z 2018 roku I charakteryzuje się wymiarem 36x50 cm. Autorem jest Bohdan Wincenty Łoboda.

Praca wykonana została w technice drzeworyt. Jest to jedna z najstarszych technik graficznych, zaliczana do druków wypukłych. Podłożem drzeworytu jest deska, na której tworzy się rysunek, a następnie za pomocą specjalnych narzędzi rytowniczych wycina się tło, które w efekcie końcowym będzie białe. Miejsca wypukłe pokrywa się farbą drukarską, a następnie, za pomocą prasy, odbija na podłożu papierowym. W zależności od sposobu przygotowania deski i sposobu grawerunku, wyróżniamy drzeworyt langowy, sztorcowy, groszkowy, tonowy, faksymilowy i chiaroscuro. Drzeworyt pojawił się w Europie w XIV wieku, zaś najstarsza zachowana odbitka drzeworytnicza pochodzi z klasztoru Buxhein w Austrii i jest datowana na 1424 rok. Od drugiej połowy XV wieku drzeworytnicy stosują na swoich deskach technikę szrafowania, czyli cieniowania, zaś od kolejnego stulecia stosuje się kilka matryc w celu nadania odbitkom koloru (wcześniej drzeworyty były kolorowane ręcznie). Najwybitniejszymi drzeworytnikami wczesnego i dojrzałego renesansu są Lucas Cranach Starszy, Albrecht Durer i Albrecht Altdorfer. W okresie reformacji drzeworyty stają się narzędziem politycznej i ideowej propagandy, występując w charakterze ulotek z karykaturami znanych postaci. Z czasem drzeworyt traci na popularności na rzecz miedziorytu – techniki pozwalającej na ukazanie szczegółów – ale odradza się w formie techniki sztorcowej pod koniec XVIII wieku. W dwudziestoleciu międzywojennym jest techniką cenioną wśród artystów tworzących w nurcie ekspresjonizmu.

Podłożem tej pracy jest papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu minimalizm. Jako minimalizm określa się kompozycje malarskie ograniczające rezerwuar środków artystycznych na rzecz prostych, schematycznych kompozycji oraz skromnej gamy kolorystycznej.

Przewodnie tematy pracy to: człowiek, portret. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu. Portret jest najpopularniejszą formą upamiętnienia wizerunku już od czasu antyku. Zarówno w rzeźbie, fotografii jak i w malarstwie czy rysunku. Jako samodzielna forma pojawił się w okresie quattrocenta we Włoszech.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: beż, różowy, czarny. Beż to dobre rozwiązanie dla rustykalnych, drewnianych wnętrz. Czarne dzieło sztuki z pewnością będzie stanowić instrygujący fragment wystoju wnętrz w naszym domu lub biurze.

Klimat grafiki opisać mozna jako spokój, łączący się z atmosferą medytacji, kontemplacji dzieła sztuki i jest osiągany poprzez minimalistyczne kompozycje bądź też stonowaną kolorystykę.