Shinrin, 2024

Kąpiel leśna.Grafika łącząca figuracje i abstrakcje . Materia pracy powstała z połączenia grafiki i ekspresji gestu malarskiego. 

"Shinrin" - grafika jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 53x39 cm. Autorem jest Paweł Wątroba.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akwaforta, akwatinta, inne. Jest to technika graficzna wykorzystująca działanie kwasu azotowego na płytę metalową, którą wytrawia się w celu uzyskania odpowiedniego efektu. W dosłownym tłumaczeniu akwaforta oznacza „mocną wodę”, którą jest wspomniany kwas. Jest to technika zaliczana do grafik wklęsłych: pierwszym etapem artystycznym jest wygładzenie i odtłuszczenie płyty miedzianej lub cynkowej, a następnie pokryciu jej specjalnym werniksem z wosku, żywicy i asfaltu. Kolejny etap to wykonanie rysunku igłą rytowniczą, oraz zanurzenie płyty w kwasie. W ten sposób fragmenty, z których został usunięty werniks, zostają wytrawione. Dalszy etap produkcji polega na pokryciu płyty tuszem i odbiciu jej na mokrym papierze przy pomocy prasy. Pierwsze akwaforty pochodzą z XVI wieku, a technika do dziś cieszy się popularnością wśród artystów. Jest to technika pochodząca z XVII wieku, jedna z rodzajów grafiki wklęsłej. Często występuje obok akwaforty. Rozpowszechniła się w wieku XVIII dzięki francuskiemu artyście i wynalazcy Janowi Batyście Le Prince’owi. W dawnych wiekach, technika ta była sposobem na powielanie znanych kompozycji malarskich, później funkcjonowała jako autonomiczne dzieło sztuki. Akwatinta jest techniką wymagającą wiedzy oraz praktyki: polega ona na wystawianiu poszczególnych fragmentów metalowej płyty na działanie kwasu azotowego. Odpowiedni efekt powstaje poprzez różną głębokość trawionych kwasem obszarów. Akwatinta daje efekty malarskie, dlatego też często występuje z akwafortą, która bliższa jest rysunkowi. Najsłynniejszym przykładem akwatinty są „Okropności wojny” Francisco Goi, połączone również z techniką suchej igły, akwafortą i miedziorytem.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli figuratywne, inne, minimalizm, realizm, surrealizm. Przykładami prac figuratywnymi są prace Petera Paula Rubensa, Diego Velazqueza, Jana Vermeera czy Jana Matejki. Jako minimalizm określa się kompozycje malarskie ograniczające rezerwuar środków artystycznych na rzecz prostych, schematycznych kompozycji oraz skromnej gamy kolorystycznej. Powrotem do realizmu okazał się hiperrealizm, będący mistrzowskim, niezwykle szczegółowym odzwierciedleniem rzeczywistości. Surrealizm, który narodził sie latach 20-tych we Francji, charakteryzował się wykorzystaniem szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży. W malarstwie często nawiązywali do prymitywizmu czy realizmu, poddając go deformacji.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, kwiaty, pejzaż, inne. Kwiaty były jednym z ulubionych tematów twórców holenderskich w XVII wieku oraz impresjonistów z powodu ich bogatwa kolorystycznego. Jako motyw dekoracyjny pojawiały się m. In. W sztuce secesji. Pejzaż, który w przeszłości był jednym z głównych wątków podejmowanych w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Początkowo funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście. Jego potencjał odkryli niemieccy romantycy, którzy za pośrednictwem natury odzwierciedlali marzenia i niepokoje człowieka.

Autor grafiki wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, beż, brązowy, zielony, różowy, szary, wielokolorowy, czarny, inne. Kolor biały jest wskazany zwłaszcza dla tych miłośników sztuki, którzy cenią sobie minimalizm. Głównym zadaniem beżu jest ocieplenie pracy oraz wprowadzenie aury naturalizmu i elegancji. Brązowy, który jest barwą ziemistą, naturalną, wykorzystywaną zarówno do zgaszenia kompozycji jak i podkreślenia jej związków z przyrodą. Zielony, który przywołuje na myśl naturę, działa uspokajająco i wprowadza beztroską atmosferę. Z drugiej strony wibrujące odcienie zieleni pomagają zwiększyć naszą kreatywność. Dużą zaletą szarości jest jej uniwersalność, dlatego sprawdzi się zarówno we wnętrzach nowoczesnych jak i staroświeckich. Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby. Na czarnej barwie swoje kompozycje artystyczne opierali zarówno dawni mistrzowie holenderscy czy twórcy nokturnów, jak i artyści konceptualni oraz przedstawiciele minimalizmu.

Klimat grafiki opisać mozna jako: melancholia, pasja, radość, spokój, inne. Melancholia jest uczuciem wywoływanym przez wspomnienia, dlatego odczujemy ją, kiedy dzieło sztuki poruszy naszą indywidualną strunę pamięci. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Spokój najlepiej osiągnąć przy pomocy minimalistycznych kompozycji, które cechują ograniczoną paletą kolorystyczną.