Niebywałek, 2024

Obraz namalowany na sklejce techniką olejną z dodarkiem bejcy. Zawerniksowany.

"Niebywałek" to obraz o wymiarach 42x44 cm z 2024 roku. Autorem pracy jest Joanna Buszko.

Dzieło zostało wykonane w technice olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Praca wykonana jest w oparciu o deska. Jest to drewniany element w formie płaskiego, wydłużonego prostopadłościanu, stosowany głównie jako materiał budowlany, półprodukt meblarski lub materiał wykończeniowy. W warsztatach artystycznych, deski wykorzystywane są do żłobienia lub wypalania w nich reliefów bądź jako podłoże malarskie. Aż do czasów renesansu, deska była bowiem najpopularniejszą powierzchnią do malowania obrazów. Jej popularność spadała od XVI wieku, kiedy zastąpiło ją płótno na blejtramie. Obecnie, wciąż wykorzystywana jest w ikonopisarstwie: odpowiednio sezonowane deska zapobiegnie wypaczeniu drewna, dzięki czemu ikona przetrwa wiele lat w nienaruszonym stanie.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: figuratywne, minimalizm, realizm. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. Artyści sztuki minimalnej posługiwali się ascetycznymi bryłami, kojarzącymi się z architekturą, podstawowymi kształtami oraz liniami prostymi. Powrotem do realizmu okazał się hiperrealizm, będący mistrzowskim, niezwykle szczegółowym odzwierciedleniem rzeczywistości.

Tematyka pracy to zwierzę. Od początku dziejów sztuki pojawiały się one we każdej jej postaci: jako drugoplanowi bohaterowie scen dworskich, a nawet na samodzielnych portretach. Zwierzęta występują jako dekoracyjny motyw na obrazie bądź w krytycznym, zaangażowanym kontekście, jak to miało miejsce np. W twórczości Katarzyny Kozyry.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory beż, brązowy, żółty. Głównym zadaniem beżu jest ocieplenie pracy oraz wprowadzenie aury naturalizmu i elegancji. Kolor brązowy ma duży potencjał związany z wystrojem wnętrz, ponieważ nadaje przestrzeni naturalnego charakteru. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, spokój. Melancholia to uczucie trudne do określenia, pokrewne tęsknocie i zadumie, dlatego mogą ją wywołać obrazy odwołujące się do naszych pozytwnych przeżyć, np. Widoki morza czy konkretne postacie na obrazach. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku.