Czuję delikatne dłonie duszy: Oblicze jednego człowieka, 2022

"Czuję delikatne dłonie duszy: Oblicze jednego człowieka"

Zanurzam się w głąb przepaści mojego wnętrza, przemierzając kontrastowe korytarze.
Kroczę bezszelestnie pomiędzy papilarnymi układami, gdzie cienie i światła splecione są w intrygujące opowieści.
Podążam korytarzem, otulona chłodnym podmuchem, który wita mnie z jednej strony. Delikatne dotknięcia wiatru muskają moje skronie, wprawiając mnie w błogi dreszcz. Powietrze unoszące się wokół mnie przypomina haiku natury, które wzywa harmonię i lekkość.
Z drugiej strony korytarza czuję ciepło, które owija moje ciało jak miękki koc. Jak promienie złotego słońca, które delikatnie rozświetlają przestrzeń, otulając mnie swoim łagodnym objęciem. To uczucie jest jak pieszczoty miłości, które rozpalają płomień w moim wnętrzu.
Przeciwieństwa. Moje dłonie są mostem, łączącym te różne doznania. Czuję się jak tancerka, balansująca na linie między chłodem a ciepłem, między ciszą a melodią.
Na jednej stronie stoję jako manifestacja brawury i pasji, jak dziki wicher gotów wywrzeć swoje piętno na świecie. Moje oczy lśnią, a delikatne włoski na ciele tańczą na wietrze.
Z drugiej strony ukazuje się obraz łagodności i spokoju, jak spokojne zakątki natury. W moich dłoniach skryte są tajemnice barw, szept natury i delikatne dotknięcia. Nuta po nucie, palec po paluszku, układam melodię marzeń, gdzie dusza znajduje swoje miejsce.
Dwie strony mojego istnienia, dwie równie piękne i niezbędne osobowości dla pełni mojego bytu. Czasem toczą wewnętrzną walkę, czasem grają w harmonii jednego tchnienia. Jednak niezależnie od tego, są integralną częścią mnie, jak dłonie, które składają się na jeden, spójny ruch.
Przez barwy słów rozkwitam.
Dłonie splatają się w nierozerwalną więź, pełną tajemnic, sprzeczności i mnie.

"Czuję delikatne dłonie duszy: Oblicze jednego człowieka" - obraz jest dziełem z 2022 roku I charakteryzuje się wymiarem 100x140 cm. Autorem jest Vanessa Eslain Świgulska-Jop.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, technika własna. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. Technika autorska, niepowtarzalna i oryginalna, zwykle mieszana, zależna od indywidualnej wizji artysty. W dużej mierze polega na eksperymentalnych działaniach samego twórcy.

Podłożem tej pracy jest płótno. Jest to rodzaj tkaniny o splocie płóciennym, które charakteryzuje się szerokim zastosowaniem. W przypadku warsztatu artystycznego, płótno występuje w charakterze podobrazia: może zostać rozpięte na listwach drewnianych, tworząc blejtram, lub zostać umieszczone na desce. Kompozycję malarską umieszcza się na płótnie uprzednio zagruntowanym.

Artysta wykonał obraz w stylach: abstrakcja, figuratywne, realizm, surrealizm. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. Jest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych. W latach 20-tych we Francji pod wpływem eksperymentów dadaistycznych oraz psychoanalizy Freuda narodził się Surrealizm, który skupiał się na odkrywaniu zakamarków podświadomości, nawiązywał do rzeczywistości sennej, poszukując w niej logiki nowych światów wewnątrz umysłu ludzkiego.

Tematem tej pracy są abstrakcja, człowiek, inne. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, czerwony, zielony, niebieski, różowy, wielokolorowy. Dzięki białej barwie, praca będzie znakomitym dopełnieniem minimalistycznego, nowoczesnego wnętrza, jednocześnie zachowując równowagę między obiektem a przestrzenią. Kolor czerowny należy wprowadzać do przestrzeni wymagających dynamicznego motywu wizualnego. Zielony, który przywołuje na myśl naturę, działa uspokajająco i wprowadza beztroską atmosferę. Z drugiej strony wibrujące odcienie zieleni pomagają zwiększyć naszą kreatywność. Kolor niebieski uspokaja i odpręża, dlatego zastanówmy się nad umieszczeniem błękitnego dzieła sztuki w naszej sypialni. Wielobarwna kompozycja pozwoli nam wprowadzić do spokojnego wnętrza dynamiczny, szalony element.

Klimat obrazu opisać mozna jako: pasja, radość, żywiołowość. Dzieła sztuki pełne pasji przedstawiają chwile zmysłowych przyjemności oraz wybuchu uczuć w ujęciu dynamicznym. Radość, którą wywołują jasne kolory, dekoracyjne linie i motywy takie jak ludzie, natura oraz zwierzęta. Żywiołowość mogą wywoływać dzieła sztuki o wibrujących barwach i dynamicznych liniach.