Stałam na skraju basenu. Wszyscy się na mnie patrzyli, 2023

Stałam na skraju basenu i wszyscy się na mnie patrzyli.

Ich spojrzenia były jak promienie słońca, które padają na ciało i rozgrzewają je do granic możliwości. Ale nie było w nich ciepła, raczej odczuwałam ich palący wzrok, przenikający przez każdą porę mojej skóry.

Wokół mnie rozbrzmiewał szum odbijający się od wścibskich ścian pływalni, a wszystko to było zagłuszone przez dręczące szeptami rozmowy, które jak echo odbijały się w mojej głowie. Czy oni mówią o mnie? Czy ich spojrzenia skrywają oceny, krytykę, czy może zwykłą niechęć? W tej chwili czułam się jak na scenie, wystawiona na ocenę publiczności, bez możliwości schowania się w satynowych ramionach kurtyny.

Zastygłam w tym miejscu, jakbym była na stałe przytwierdzona do tej chłodnej posadzki. Moje stopy zdawały się zlewać z podłożem, a każdy krok sprawiał, że odczuwałam metaliczny dotyk w moich kościach. Wiedziałam, że muszę zrobić krok, żeby się uwolnić, zanurzyć się w basenie, gdzie woda załamująca promienie światła, zmieni moją karykaturalną sylwetkę, przyniesie ulgę i zapewni odrobinę spokoju.

Szklista połać mrugała do mnie z oddali, zapraszając mnie do siebie chłodną mżawką otulającą powoli moje przykurczone stopy. Poczułam, jak łzy powoli scalają się w jedność z wodą wypełniającą moją egzystencjalną celę .

Otulona chłodną cieczą, nie słyszałam dźwięków, zamknęłam oczy spod których wydobywały ostatnie krople mojej duszy. Zostałam tu tylko Ja.

Teraz to ja patrzyłam na nich oczami wyobraźni.

Stali na brzegu basenu. Ich spojrzenia były teraz pełne podziwu.

Wiedzieli, że pokonałam własne lęki i odkryłam w sobie siłę, o której nawet nie wiedziałam. Stałam na skraju basenu, ale tym razem to ja byłam tą, która patrzyła w głąb siebie i czuła się wolna.

"Stałam na skraju basenu. Wszyscy się na mnie patrzyli" - obraz jest dziełem z 2023 roku I charakteryzuje się wymiarem 120x120 cm. Autorem jest Vanessa Eslain Świgulska-Jop.

Praca wykonana została w technikach: akryl, szlagmetal, technika własna. Farba akrylowa to farba, do produkcji której wykorzystuje się żywice poliakrylowe z cząsteczkami pigmentów. Początkowo, zwłaszcza w latach 50-tych w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, wykorzystywano je w budownictwie do malowania elewacji budynków narażonych na morski klimat. Wkrótce zaczęły być stosowane również jako medium malarskie. Są łatwe w użyciu, szybkoschnące, zachowują żywe kolory przez długi czas; ponadto mogą być stosowane na różnych podłożach – płótnach, drewnie, płycie metalowej, szkle, papierze, kartonie. Akryle nie wymagają znajomości skomplikowanych technik, jak bywa to w przypadku farb olejnych, dlatego też stanowią doskonały wybór dla miłośników sztuki, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z malarstwem. Technika ta pozwala na nakładanie zarówno grubych warstw farby, jak i cienkich, laserunkowych. W zależności od stopnia rozcieńczenia farby wodą, akryle mogą występować w postaci żelu w tubce, sprayu, płynu. Są najpopularniejszym rodzajem farby malarskiej, stosowanej między innymi przez Davida Hockneya, Jeana-Michela Basquiata, Andy’ego Warhola, Edwarda Dwurnika, Tadeusza Dominika czy Jana Dobkowskiego. Jest to zamiennik złota płatkowego, wykonany ze stopu różnych metali, najczęściej mosiądzu. W przeciwieństwie do złota, szlagmetal jest tańszy, grubszy oraz łatwiejszy w działaniu warsztatowym. Płatkami szlagmetalowymi można pokrywać różnorodną powierzchnię, taką jak szkło, metal, płótno czy drewno. Technika autorska, niepowtarzalna i oryginalna, zwykle mieszana, zależna od indywidualnej wizji artysty. W dużej mierze polega na eksperymentalnych działaniach samego twórcy.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Artysta wykonał obraz w stylach: figuratywne, inne, realizm, surrealizm. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty. Realizm to kierunek zakładający jak najwierniejsze odzwierciedlenie rzeczywistości widzialnej, wiernie podążający za grecką zasadą mimesis (naśladownictwa natury). W latach 20-tych we Francji pod wpływem eksperymentów dadaistycznych oraz psychoanalizy Freuda narodził się Surrealizm, który skupiał się na odkrywaniu zakamarków podświadomości, nawiązywał do rzeczywistości sennej, poszukując w niej logiki nowych światów wewnątrz umysłu ludzkiego.

Tematem tej pracy są człowiek, portret. Człowiek, który jest bez wątpienia najpopularniejszym motywem w sztuce od prehistorii aż do dziś. Postać ludzka występowała w niezliczonych kontekstach artystycznych: jako święty, w kostiumie mitologicznym, w scenach rodzajowych, salonowych, alegorycznych oraz wielu innych. Człowiek zajął również ważne miejsce w sztuce abstrakcyjnej, jednak obiektem zainteresowania stało się jego wnętrze – świadomość oraz percepcja. Portrety są z jednej strony cennym źródłem historycznym, z drugiej zaś mogą dotyczyć krytycznego spojrzenia na kwestie społeczne i polityczne. W sztuce współczesnej skupiają się one na tym drugim zagadnieniu, choć nadal mogą występować w kokntekście czysto estetycznym.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: czerwony, niebieski, różowy, złoty, wielokolorowy. Czerwony, który w zależności od kontekstu, kojarzy się z ogniem, krwią, miłością, strachem, śmiercią. Prawdopodobnie jest to najbardziej wieloznaczna barwa w całej kulturze wizualnej. Niebieski, który ceniony jest przez terapeutów z powodu właściwości uspokajających. Dobrze sprawdza się w sypialni i wszędzie tam, gdzie mamy ochotę się odprężyć. Złoty, który kojarzy się zarówno z blichtrem, przepychem, jak również z elegancją i wytwornością. W zależności od ilości złota na obrazie i rzeźbie, wprowadza grę z naturalnym światłem padającym na pracę. Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, pasja, spokój, żywiołowość. Dzieła sztuki o zgaszonych barwach, przedstawiające jesienne krajobrazy bądź postacie ludzkie pogrążone w zadumie wywołują melancholię. W przypadku pasji, artyści najczęściej stosują ciepłą kolorystykę zdominowaną przez czerwień lub wybierają tematy związane ze sferą uczuciową człowieka. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.