Fontanna w parku - ilustracja do książki "Dziwię się światu" (wyd. 1966) Stefanii Szuchowej, 1965

"Fontanna w parku - ilustracja do książki "Dziwię się światu" (wyd. 1966) Stefanii Szuchowej" to obraz o wymiarach 20x22 cm z 1965 roku. Autorem pracy jest Zdzisław Witwicki.

Dzieło zostało wykonane w technice gwasz. Jest to rodzaj farby wodnej zawierającej kredę lub biel ołowianą albo cynkową z domieszką gumy arabskiej jako spoiwa. Technika gwaszu znana był od średniowiecza, szczególnie popularna w XVII i XVIII wieku w Europie. Opisywana przez Giorgio Vasariego jako jedna z technik artystycznych, wykorzystywana do tworzenia szkiców, będących podstawą kompozycji olejnych oraz do ilustracji. W przeciwieństwie do akwareli, gwasz daje intensywną, nieprzezroczystą barwę. Gwasz często łączony jest z innymi technikami artystycznymi, zwykle na odpowiednio przygotowanym papierze, kartonie, tekturze, kości słoniowej, pergaminie, płótnie. Do malowania tą techniką używa się pędzli akwarelowych oraz tak zwanych szczeciniaków o szerokości od pięciu do dziesięciu centymetrów. Przykładami prac wykonanych w technice gwaszu są dzieła Henriego Matisse’a, Williama Turnera, Edwarda Burne-Jonesa oraz Joan Miró. Wśród polskich twórców, techniką gwaszu posługiwali się Zofia Stryjeńska, Nikifor czy Leon Wyczółkowski.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Artysta wykonał obraz w stylu figuratywne. W latach 50-tych XX wieku, w Stanach Zjednoczonych pojawił się ruch zwany Nową figuracją, postulujący umiejscowienie człowieka i jego kondycji ludzkiej w centrum twórczości artysty.

Tematem tej pracy są człowiek, pejzaż. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych. Pejzaż, który w przeszłości był jednym z głównych wątków podejmowanych w Akademiach Malarstwa i Rzeźby. Początkowo funkcjonował w mitologicznym, alegorycznym kontekście. Jego potencjał odkryli niemieccy romantycy, którzy za pośrednictwem natury odzwierciedlali marzenia i niepokoje człowieka.

Wśród gamy kolorystycznej dominuje kolor wielokolorowy. Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako pasja, radość. Z nastrojem tym kojarzą się ciepłe kolory, takie jak czerwienie i pomarańcze oraz tematy związane z uczuciami i zmysłowością. Radość, którą wywołują jasne kolory, dekoracyjne linie i motywy takie jak ludzie, natura oraz zwierzęta.