Decretation Divinorum, 2024

Decretation Divinorum" to prawdziwy klejnot wśród rzeźb o charakterze sakralnym, emanujący niezwykłą mocą i niepojętym mistrzostwem wykonania. To arcydzieło ożywia starożytne wizje walki dobra ze złem, gdzie potęga Archanioła staje w obliczu sił ciemności.

Ta rzeźba, niczym cenny, starannie dłutowany relikt, zachwyca widza hipnotyzującą aurą. Jej powierzchnia nosi niezliczone ślady dłuta i dotyku ludzkich dłoni, nadając jej namacalny, organiczny charakter. Każdy detal, każdy rytm i załamanie światła to niekończąca się zagadka, która wciąga obserwatora w wir tajemniczej, metafizycznej treści.

W centrum kompozycji widzimy wyraźne zarysy dwóch monumentalnych, walczących postaci - Archanioła Michała i Lucyfera. Ich mięśnie są napięte, skrzydła rozpostarte majestatycznie, a determinacja wyryta na twarzach. Mimo grozy starcia, artysta obdarzył te postacie niezwykłą elegancją i doskonałością formy, przypominając nam o nadprzyrodzonym charakterze tego konfliktu. Starannie rzeźbione draperrie i zbroja to prawdziwa uczta dla oka.

Ta przerażająca, a zarazem hipnotyzująca rzeźba zdaje się emanować własną nadludzką energią. Jej głębia, precyzja i mistycyzm budzą w obserwatorze poczucie wspólnoty z transcendentnym dziełem, wykraczającym poza ramy czasowe. "Decretation Divinorum" to arcydzieło, które otwiera bramy do metafizycznego królestwa, niemal namacalnie odkrywając wieczną walkę dobra ze złem.

"Decretation Divinorum" to rzeźba o wymiarach 40x50 cm z 2024 roku. Autorem pracy jest Krzysztof Płonka.

Dzieło zostało wykonane w technice brąz. Jest to stop znany od czasów antycznych, który nadał nazwę całej epoce brązu. Podstawowymi składnikami brązu są miedź i cyna, choć stosuje się również inne metale. Stop ten swoją nazwę zawdzięcza miejscowości Brundisium na terenie Italii, które stało się centrum wytwórstwa brązu. Techniką odlewniczą wykonywano z niego narzędzia dla rolników i rzemieślników, ale stał się również popularny jako materiał artystyczny. Już w okresie archaicznym w Grecji oraz w antycznym Egipcie, Persji czy Azji Mniejszej, za pomocą metody „na wosk tracony” uzyskiwano brązowe rzeźby. Technika „na wosk tracony” polega na otoczeniu woskowej rzeźby gliną lub gipsem, wytraceniu wosku poprzez wysoką temperaturę oraz wlaniu na jej miejsce rozgrzanego brązu, a następnie usunięciu glinianej lub gipsowej formy. Technika ta funkcjonuje w świecie artystycznym do dziś, choć oczywiście uległa udoskonaleniu. Najsłynniejsze rzeźby z brązu wykonywali Cellini, Donatello, August Rodin, zaś w Polsce Bolesław Biegas i Wacław Szymanowski.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, ekspresjonizm, figuratywne, surrealizm. Abstrakcja to styl odrzucający zasadę mimesis, a więc naśladownictwa natury. Intencją abstrakcjonistów nie jest odzwierciedlenie rzeczywistości w jej rzeczywistych kształtach, ale przekazywanie abstrakcyjnych pojęć i idei przy pomocy linii i oraz kolorów dzieła malarskiego. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową. Sztuką figuratywną jest przede wszystkim realizm, stanowiący dokładnie odzwierciedlenie wizualnych form otaczającej nas rzeczywistości. Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Przewodnie tematy pracy to: akt, człowiek, fantastyka. Akt, który przedstawia nagość, zazwyczaj bez zwracania uwagi na estetykę formy i prezentacji. Jest jednym z najpopularniejszych motywów w rzeźbie, malarstwie i fotografii. Akt zazwyczaj prezentuje postaci ludzkie, kadrowane lub w całości. Jest to temat pojawiający się w sztuce nieprzerwanie od czasów pierwszych rysunków na ścianach jaskiń. Sylwetki ludzkie pojawiały się w różnych kontekstach: od estetycznych po polityczno-społeczne i propagandowe. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: złoty, wielokolorowy, czarny. Złoty, kóry dominował w sztuce rusko-bizantyjskiej oraz w sakralnych dziełach od średniowiecza po barok. Może być również stosowany do stworzenia atmosfery oniryzmu, elegancji i wytworności. Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby. Na czarnej barwie swoje kompozycje artystyczne opierali zarówno dawni mistrzowie holenderscy czy twórcy nokturnów, jak i artyści konceptualni oraz przedstawiciele minimalizmu.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, niepokój, pasja, radość, spokój. Melancholia, która była szczególnie popularna w malarstwie końca XIX wieku, kiedy nasiliły się tendencje dekadenckie oraz katastroficzne. Niepokój jest osiągana przez dzieła sztuki oddziałujące na świadomość poprzez lęki pierwotne, np. Kompozycje ukazujące trudną do zidentyfikowania postać, stworzenia bez twarzy, ciemne kolory. Dzieła sztuki pełne pasji przedstawiają chwile zmysłowych przyjemności oraz wybuchu uczuć w ujęciu dynamicznym. Radość, którą wywołują jasne kolory, dekoracyjne linie i motywy takie jak ludzie, natura oraz zwierzęta. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.