Złoty deszcz, 2024

Substytut deszczu to seria kilku, różnej wielkości obrazów abstrakcyjnych, które odgrywają ważną rolę w eksploracji emocji oraz doświadczeń związanych z naturą, szczególnie z jej zmiennością i efemerycznością. Przez użycie lustrzanego efektu odbić, intensywnych kolorów oraz kontrastujących faktur, projekt ma na celu zachęcenie widza do refleksji nad naturą wody, deszczu i ich wpływu na nasze otoczenie i emocje.

Prace charakteryzują się m.in.:

• Lustrzanym efektem odbić – technika malarska, która wprowadza do dzieł elementy iluzji i głębi, imitując naturalne zjawiska odbicia w wodzie. To podejście ma na celu zbudowanie interakcji pomiędzy dziełem a widzem, tworząc dynamiczną relację przestrzeni.


• Intensywnymi kolorami – użycie nasyconych barw, odzwierciedlają różnorodność natury i jej zjawisk. Kolor jako środek wyrazu ma za zadanie pobudzić emocje i wywołać wrażenia związane z przeżywaniem deszczu oraz zmianami w przyrodzie.


• Kontrastem między gładką a chropowatą powierzchnią – to element, który wprowadza zróżnicowanie tekstur w dziełach, symbolizując różnorodność doświadczeń, jakie towarzyszą deszczowi. Powierzchnie gładkie odzwierciedlają spokój i harmonię, podczas gdy chropowate mogą oddać chaos i nieprzewidywalność natury.

Podsumowując projekt Substytut deszczu miał na celu nie tylko stworzenie spektakularnych obrazów, ale również refleksję nad nierozerwalnymi więziami między naturą a ludzkimi emocjami.

Praca jest podpisana z dwóch stron przez malarkę.

Obraz powinien zostać oprawiony w odpowiednio wybraną ramę ze względu na specyfikę podłoża drewnianego (płyta pilśniowa). Rama pełni wobec obrazu funkcje techniczne oraz estetyczne. Dobrze wykonana rama stabilizuje płaszczyznę i zabezpiecza krawędzie obrazu. Zaś druga funkcja ma na celu elegancką ekspozycję dzieła w danym wnętrzu (salon, sypialnia, gabinet, pracownia, biuro, hol, foyer hotelowe, restauracja, itd.). Do tego typu prac należy dobierać ramy z jednolitym kolorem np. biel, czerń, złoto, srebro lub oprawy drewniane o nowoczesnym i prostym kształcie. 

Obraz o tytule "Złoty deszcz" to praca z 2024 roku o wymiarach 180x60 cm. Jej autorem jest Iwona Jabłońska.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, olej, spray, technika własna. Jest to rodzaj farby opatentowany w Niemczech w 1934 roku, początkowo wykorzystywany w przemyśle i do prac remontowych (malowano nią elewacje budowli w morskim klimacie); jako medium artystyczne rozpowszechnił się od lat 50-tych XX wieku i szybko zyskały popularność ze względu na łatwość operowania nimi, niską cenę, szybki czas schnięcia oraz żywe kolory. Akryle można stosować na dowolnym podłożu – drewnie, metalu, płótnie, papierze, kartonie, szkle. Nie jest to medium wymagające wiedzy i praktyki w takim stopniu, jak ma to w przypadku farb olejnych, dlatego farby akrylowe poleca się początkującym adeptom sztuk pięknych. Akryle pozwalają na nakładanie warstw cienkich, laserunkowych, jak i impastowych. Mogą występować jako płyn lub żel w tubkach. Można spotkać je w twórczości artystycznej Andy’ego Warhole’a, Tadeusza Dominika, Basquiata czy Edwarda Dwurnika. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez. Jest to technika, która polega na rozpylaniu farby w aerozolu z wolnej ręki bądź na przyłożonym do ściany szablonie. Szeroko wykorzystywana w nurcie street artu z uwagi na łatwość i szybkość posługiwania się nią. Swoją karierę, tak jak cały wspomniany nurt artystyczny, rozpoczęła na murach i w przestrzeni miejskiej, jednak pojawia się również w malarstwie sztalugowym razem a farbą akrylową. Jednym z najpopularniejszych twórców wykorzystujących metodę sprayu i szablonu jest Banksy, anonimowy autor zaangażowanych politycznie i społecznie dzieł w przestrzeni ulicznej na całym świecie. Innymi artystami, którzy w swojej twórczości wykorzystują farby w aerozolu są tacy przedstawiciele street artu jak Fernando Carlo, Basquiat, Richard „Richie” Mirando oraz Sane Smith. Jest to indywidualna technika artystyczna, opracowywana w konkretnym warsztacie twórczym i dostosowana do potrzeb i wizji artysty.

Artysta wykonał obraz w stylach: abstrakcja, ekspresjonizm, minimalizm, pop-art, street art. Jest to styl porzucający wszelkie podobieństwa formalne do form rzeczywistych, postulując wyrażanie za pomocą sztuki wartości abstrakcyjnych, idei, emocji, symboli. Najsłynniejszymi polskimi ekspresjonistami byli artyści należący do grupy BUNT, działającej przed II wojną światową. Eksperymenty minimalistyczne bywają określane jako protoinstalacje ze względu na fakt, iż proponowały nowe podejście do związku przedmiotu z przestrzenią dzieła, stając się jej nierozerwalną częścią. Pop-art jest kierunkiem, którego predstawiciele inspirowali się sztuką masową, pełnymi garściami czerpiąc z komiksu, reklam, gazet, programów telewizyjnych, chodnikowej literatury, filmu, muzyki. Najbardziej znanymi artystami sztuki ulicznej są Banksy, Basquiat oraz René Moncada.

Przewodni temat pracy to abstrakcja.

"Złoty deszcz" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: żółty, złoty, wielokolorowy, czarny. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia. Złoty, który kojarzy się zarówno z blichtrem, przepychem, jak również z elegancją i wytwornością. W zależności od ilości złota na obrazie i rzeźbie, wprowadza grę z naturalnym światłem padającym na pracę. Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Klimat obrazu opisać mozna jako: melancholia, pasja, radość, spokój, żywiołowość. Melancholia jest uczuciem wywoływanym przez wspomnienia, dlatego odczujemy ją, kiedy dzieło sztuki poruszy naszą indywidualną strunę pamięci. Z nastrojem tym kojarzą się ciepłe kolory, takie jak czerwienie i pomarańcze oraz tematy związane z uczuciami i zmysłowością. Kompozycje malarskie i rzeźbiarskie wywołujące radość są szczególnie pożądane w przestrzeni domowej, gdzie pozwalają nam się zrelaksować. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.