Jaźń myśląca, 2020

Cykl abstrakcyjnych wielkoformatowych obrazów pod nazwą Czerwona Plaża jest odwzorowaniem tęsknot i wspomnień za wakacjami w dalekie destynacje, wyróżniające się niezwykłością krajobrazu z energetycznymi kolorami. Zwrócenie uwagi na piękno, bogactwo i różnorodność form natury włoskiego wybrzeża czy dubajskich terenów pustynnych. Tęsknota za normalnym, dawnym życiem i beztroską spontanicznych decyzji wyjazdowych oraz licznych rozrywek. Było gorące lato, a więc pomieszczenia pracowni również wypełnione były po brzegi ciepłem. W tle brzmiało głośne orientalne techno. Wszystkie płótna znajdowały się na barwnej powierzchni - podłodze. Wokół nich ja, biegająca boso rozlewałam z rozmachem farby na płótno, zerkając na błękit nieba i palące słońce wkradające się do pracowni. To było coś w rodzaju przemyślanej improwizacji.  Czerwona Plaża to nacisk na założenia kolorystyczne i fakturalne - eksperymentowanie z kolorem, fakturą, mediami malarskimi. Uważny obserwator dostrzeże niezliczone szczegóły w fakturze oraz detale w stopniu połysku na płótnach (...)

Obraz wielkoformatowy, impastowy Jaźń myśląca złożony jest z kolorów takich jak: biel, beż, blady róż, oranż i srebro. Praca jest podpisana na odwrociu i nie wymaga oprawy.

"Jaźń myśląca" - obraz jest dziełem z 2020 roku I charakteryzuje się wymiarem 135x100 cm. Autorem jest Iwona Jabłońska.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał techniki: akryl, akwarela, olej, technika własna, inne. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik. Jest to rodzaj farby wodnej, szczególnie popularnej w Europie w wieku XVIII oraz XIX-tym w warunkach plenerowych, choć technika akwarelowa znana była w antycznym Egipcie, zaś w Europie funkcjonowała od XV wieku. Farby akwarelowe cechują się dość mocnym rozcieńczeniem barwnych pigmentów w wodzie, przez co wizualny efekt kompozycji można porównać do półprzezroczystych, delikatnych plam. Farby akwarelowe wymagają specjalnego podłoża, którym jest najczęściej papier dobrze wchłaniający wodę. Przed przystąpieniem do malowania, papier należy odpowiednio przygotować, mocząc go wodą a następnie pozostawiając do wyschnięcia, przez co zyska on odpowiednie naprężenie i nie będzie marszczył się pod wpływem wilgoci. W technice akwarelowej nie używa się białego pigmentu; zamiast tego wykorzystuje się barwę kartki papieru przebijającą spod delikatnych kolorów. Akwarelami posługiwali się Thomas Gainsborough, Eugène Delacroix, J. M. W. Turner oraz Julian Fałat. Jest to medium składające się z barwnego pigmentu oraz oleju lnianego, charakteryzujące się długim czasem schnięcia, wyrazistymi kolorami oraz świetlistą powierzchnią. Istnieje wiele sposobów nakładania farby olejnej na podobrazie: można robić to impastowo, a więc grubymi warstwami czy też laserunkowo, wydobywając konkretny ton niższych warstw obrazu. Pierwszym sposobem posługiwali się w swojej twórczości Rogier van der Weyden i Jan Vermeer; technika alla prima była z kolei charakterystyczna dla Petera Paul Rubensa czy Antonego van Dycka, którzy przed przystąpieniem do malowania jedynie zaznaczali schemat kompozycji pędzlem na płótnie. Farby olejne były dominującą techniką artystyczną do połowy XX wieku, kiedy na rynku pojawiły się farby akrylowe – szybkoschnące i łatwe w użytkowaniu. Jest to indywidualna technika artystyczna, opracowywana w konkretnym warsztacie twórczym i dostosowana do potrzeb i wizji artysty.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to rodzaj tkaniny o splocie płóciennym, które charakteryzuje się szerokim zastosowaniem. W przypadku warsztatu artystycznego, płótno występuje w charakterze podobrazia: może zostać rozpięte na listwach drewnianych, tworząc blejtram, lub zostać umieszczone na desce. Kompozycję malarską umieszcza się na płótnie uprzednio zagruntowanym.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, ekspresjonizm, minimalizm, surrealizm. Jest to styl porzucający wszelkie podobieństwa formalne do form rzeczywistych, postulując wyrażanie za pomocą sztuki wartości abstrakcyjnych, idei, emocji, symboli. Przerysowane kompozycje, zniekształcenie przedstawianego świata, zaburzenia proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie twardych linii i kolorów nietypowych dla rzeczywistości to charakterystyczne cechy Ekspresjonizmu. Eksperymenty minimalistyczne bywają określane jako protoinstalacje ze względu na fakt, iż proponowały nowe podejście do związku przedmiotu z przestrzenią dzieła, stając się jej nierozerwalną częścią. Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, fantastyka, morze, inne. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców. Morze występuje głównie w kompozycjach marynistycznych, którym towarzyszą również statki, zwierzęta żyjące w nadmorskim klimacie oraz pełne bestroski scenki rodzajowe.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory biały, beż, pomarańczowy, różowy, szary, wielokolorowy. Biały, który jest stosowany w malarstwie między innymi w celu wizualnego zmiękczenia kompozycji oraz nadania jej subtelnego charakteru. Beż, który nadaje lekkości i sprawia, że kompozycja zyskuje efemeryczne oblicze. Pomarańczowy, który jest ogromnie ceniony przez artystów z powodu przyciągania wzroku widza oraz swojego dwoistego charakteru: z jednej strony występuje w przyrodzie, z drugiej posiada dekoracyjną, syntetyczną energię. Dużą zaletą szarości jest jej uniwersalność, dlatego sprawdzi się zarówno we wnętrzach nowoczesnych jak i staroświeckich. Prace o mieszanej kolorystyce są najlepszym sposobem na wprowadzenie szalonego akcentu do białych, minimalistycznych przestrzeni mieszkalnych i biurowych.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, niepokój, pasja, radość, spokój, żywiołowość. Melancholia to uczucie trudne do określenia, pokrewne tęsknocie i zadumie, dlatego mogą ją wywołać obrazy odwołujące się do naszych pozytwnych przeżyć, np. Widoki morza czy konkretne postacie na obrazach. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego. Pasja, którą można osiągnąć dzięki motywom miłości, przyjemności, pożądania, lub – z drugiej strony – agresji, złości i wzburzenia uczuciowego. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku. Stan ten wzmacniany jest przez wizualne bodźce, które oddziaływują na nasz wzrok żywymi, energetycznymi kolorami.