Niewidzialna, 2021

Akt kobiecy na papierze. Ten figuratywny rysunek wykonany został przy pomocy mediów mieszanych: węgla, pasteli i ołówka. Praca w pojedynczym egzemplarzu, sygnowana w prawym dolnym rogu, oprawiona w minimalistyczną antyramę z plexą.

"Niewidzialna" to obraz o wymiarach 100x70 cm z 2021 roku. Autorem pracy jest Kamila Ossowska.

Dzieło zostało wykonane w technikach: ołówek, węgiel, pastel. Jest to najpopularniejsze i narzędzie artystyczne, którego nazwa pochodzi od ołowiu, a więc materiału, z którego tworzono je w średniowieczu; dopiero w czasach renesansu ołów został zastąpiony przez grafit w oprawie drewnianej. Współczesne ołówki posiadają oznaczenia zgodne z Polską Normą Urzędową: B (black), H (hard), F (firm). Zależnie od rodzajów ołówka, artysta może uzyskać różne rodzaje linii. Ta artystyczna technika wykorzystywana była już w antyku, zaś najsłynniejszym twórcą rysunków wykonywanych ołówkiem był Albrecht Dürer. Dużą zaletą ołówka jest możliwość uzyskania niezwykle precyzyjnego, szczegółowego rysunku, który dodatkowo można cieniować. Cieniowanie pozwala na uzyskanie efektów światłocieniowych oraz wrażenia głębi oraz wypukłości. Ołówek jest jedną z ulubionych technik artystów tworzących w stylu hiperrealizmu; w pracowniach artystów zajmuje ważne miejsce ze względu na fakt wykorzystania go do tworzenia szkiców przygotowawczych. Jest to technika, której rodowód sięga czasów prehistorycznych. Najpopularniejszym podłożem dla węgla jest biały, szary albo wielokolorowy papier, w przypadku którego można dodatkowo zastosować białą kredę do podkreślenia jasnych fragmentów kompozycji. Do utrwalenia rysunku węglem niezbędna jest fiksatywa, a więc specjalny roztwór chemiczny, który zwykle wykorzystywany jest do skrócenia czasu schnięcia farby olejnej. Węgiel był powszechnie używany przez artystów średniowiecznych oraz renesansowych do tworzenia szkiców przygotowawczych pod wielkie kompozycje malarskie oraz freski. Szkice węglem zostawili po sobie Leonardo da Vinci, Michał Anioł czy Rafael Santi. W XIX wieku technika ta została doceniona jako autonomiczna forma wyrazu, np. W pracach Stanisława Wyspiańskiego czy późniejszych dziełach Witkacego. Jest to technika szczególnie popularna w wieku XVII oraz XIX-tym, posiadająca właściwości medium zarówno malarskiego, jak i rysunkowego. Pastele to kolorowe sztyfty występujące pod postacią mokrą, suchą, olejną, wodną, kredową czy ołówkową. Najczęściej wybieranym podłożem do kompozycji wykonywanych pastelami jest papier, pergamin, płótno i karton. Z uwagi na osypywanie się pasteli z powierzchni podobrazia, obraz należy zabezpieczyć fiksatywą. Wśród twórców wykorzystujących technikę pastelową w swoim warsztacie artystycznym byli portreciści Jean-Étienne Liotard, Rosalba Carriera oraz caravaggionista Maurice Quentin de La Tour. Nowy potencjał pasteli jako techniki szybkiej i łatwo dostępnej odkryli w kolejnym stuleciu impresjoniści i przedstawiciele szkoły z Barbizon. Polscy twórcy pasteli to z kolei Leon Wyczółkowski, Witkacy oraz Stanisław Wyspiański.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże papier. Jest to rodzaj podobrazia, który, w zależności od faktury i grubości, przystosowany jest do konkretnych technik artystycznych. Papier o gramaturze 200 g/2 jest odpowiednim materiałem do wykonywania na nim kompozycji przy pomocy farb akwarelowych, gwaszu, sangwiny czy tuszu, z kolei ten o gramaturze 90 g/m2 o ziarnistej powierzchni, odpowiedni będzie do rysunku ołówkiem, kredkami, pastelami, sepią i węglem. Jeżeli artyście zależy na papierze odpornym na światło słoneczne i działanie czasu, powinien zastosować papier bezkwasowy. Historia papieru sięga antyku; znany był on w całym basenie Morza Śródziemnego oraz na Dalekim Wschodzie. W warsztatach artystycznych wykorzystywano go do tworzenia szkiców i rysunków koncepcyjnych, zaś od XVI wieku stanowił ważny materiał do druku i grafiki. Dziś prace na papierze są autonomicznym dziełem sztuki, które pod względem wartości sprzedażowej mogą pokonać swoich rywali na płótnie.

Pracę możemy zakwalifikować do stylu figuratywne. Przykładami prac figuratywnymi są prace Petera Paula Rubensa, Diego Velazqueza, Jana Vermeera czy Jana Matejki.

Tematyka pracy to akt, który przedstawia nagość, zazwyczaj bez zwracania uwagi na estetykę formy i prezentacji. Jest jednym z najpopularniejszych motywów w rzeźbie, malarstwie i fotografii. Akt zazwyczaj prezentuje postaci ludzkie, kadrowane lub w całości.

"Niewidzialna" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: szary, czarny. Dzieła w odcieniach szarości stanowią znakomity wybór dla tych, którym zależy na równomiernym rozłożeniu akcentów wizualnych w przestrzeni mieszkalnej czy biurowej. Na czarnej barwie swoje kompozycje artystyczne opierali zarówno dawni mistrzowie holenderscy czy twórcy nokturnów, jak i artyści konceptualni oraz przedstawiciele minimalizmu.

Klimat obrazu opisać mozna jako melancholia. Melancholia to uczucie trudne do określenia, pokrewne tęsknocie i zadumie, dlatego mogą ją wywołać obrazy odwołujące się do naszych pozytwnych przeżyć, np. Widoki morza czy konkretne postacie na obrazach.