Dążenie do równowagi, 2021

     Obraz opowiada historię splątanych dusz i ich reakcji na wspólną energię. Pokazuje ich wysiłki, aby utrzymać równowagę pomimo emocjonalnego rollercoastera, którego doświadczają w swojej intensywnej, głębokiej, a jednocześnie pogmatwanej relacji.
     "Obrazy składające się na projekt „Continuum” wyrażają moją fascynację tematem świadomości oraz symbolicznym i psychologicznym aspektem alchemii w przemianie człowieka.
     Ze względu na moją obecną obsesję na punkcie okręgów - pojawiają się one na większości obrazów -  będąc wyrazem cyklu życia, duchowych śmierci i odrodzeń, dążenia do rozwoju, poszerzania świadomości i jedności z energią wszechświata.
     Dla usprawiedliwienia swojej fiksacji na punkcie kół, zacytuję J. Bohme, który już w 1612 r. pisał tak:„Istota Boga jest jak koło (…), im więcej się patrzy na koło, tym więcej dowiaduje się o jego kształcie, a im więcej się wie, tym większą przyjemność ma się w kole (…) ”.
     Bohaterowie z obrazów przechodzą archetypowy cykl śmierci i odrodzenia, w którym „fałszywe Ja” poddaje się a zaczyna wyłaniać się „prawdziwe Ja”.
     Postacie te są splątanymi duszami, wrażliwymi i wysoce responsywnymi na współdzieloną energię. W swojej intensywnej, głębokiej relacji są katalizatorami wzajemnego przebudzenia świadomości i duchowej transformacji.
     Proces dochodzenia do samorealizacji jest bolesny i wymaga od nich wysiłku utrzymania równowagi pomimo emocjonalnego rollercoastera, którego doświadczają.
     Postacie otoczone są jedynie kamieniem i pustą przestrzenią. Nagość, kamień - symbolizują surowość życia i samotność człowieka w kontakcie z własnymi myślami, uczuciami. Człowiek doświadcza nagości i bezbronności nie tylko ciała, ale przede wszystkim własnej Psyche. Nawet w otoczeniu ludzi – z surowością życia staje twarzą w twarz sam, całym sobą - i własnymi zmysłami doświadcza chłodu „kamienia”."

Obraz o tytule "Dążenie do równowagi" to praca z 2021 roku o wymiarach 110x110 cm. Jej autorem jest KAROLINA OBUCHOWSKA.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę olej. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Artysta wykonał obraz w stylach: figuratywne, inne, realizm, surrealizm. Przykładami prac figuratywnymi są prace Petera Paula Rubensa, Diego Velazqueza, Jana Vermeera czy Jana Matejki. Jest to kierunek obecny w sztuce od XVII wieku, zaś od lat 70-tych powraca jako hiperrealizm, czyli niezwykle szczegółowe oddanie rzeczywistych form wizualnych. Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Tematem tej pracy są akt, człowiek, fantastyka, inne. Akt, który przedstawia nagość, zazwyczaj bez zwracania uwagi na estetykę formy i prezentacji. Jest jednym z najpopularniejszych motywów w rzeźbie, malarstwie i fotografii. Akt zazwyczaj prezentuje postaci ludzkie, kadrowane lub w całości. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolory złoty, czarny, inne. Złoty, kóry dominował w sztuce rusko-bizantyjskiej oraz w sakralnych dziełach od średniowiecza po barok. Może być również stosowany do stworzenia atmosfery oniryzmu, elegancji i wytworności. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, niepokój, pasja, spokój, inne. Melancholia to uczucie trudne do określenia, pokrewne tęsknocie i zadumie, dlatego mogą ją wywołać obrazy odwołujące się do naszych pozytwnych przeżyć, np. Widoki morza czy konkretne postacie na obrazach. Atmosferę niepokoju kreują tematy psychodeliczne, osadzone w ciemnej kolorystyce. Dobitnym przykładem niepokojących obrazów są surrealistyczne kompozycje Zdzisława Beksińskiego. Z nastrojem tym kojarzą się ciepłe kolory, takie jak czerwienie i pomarańcze oraz tematy związane z uczuciami i zmysłowością. Kompozycje pełne spokoju są pozbawione efektu ruchu i dominuje w nich ohraniczona paleta barw.