Nieustanne Stawanie Się, 2021

     „Przebudzone dusze są katalizatorami wzajemnej transformacji”.

     Obrazy składające się na projekt „Continuum” wyrażają moją fascynację tematem świadomości oraz symbolicznym i psychologicznym aspektem alchemii w przemianie człowieka.

     Bohaterowie z obrazów przechodzą archetypowy cykl śmierci i odrodzenia, w którym „fałszywe Ja” poddaje się a zaczyna wyłaniać się „prawdziwe Ja”.

     Postacie te są splątanymi duszami, wrażliwymi i wysoce responsywnymi na współdzieloną energię. W swojej intensywnej, głębokiej relacji są katalizatorami wzajemnego przebudzenia świadomości i duchowej transformacji.

     Proces dochodzenia do samorealizacji jest bolesny i wymaga od nich wysiłku utrzymania równowagi pomimo emocjonalnego rollercoastera, którego doświadczają.

     Postacie otoczone są jedynie kamieniem i pustą przestrzenią. Nagość, kamień - symbolizują surowość życia i samotność człowieka w kontakcie z własnymi myślami, uczuciami. Człowiek doświadcza nagości i bezbronności nie tylko ciała, ale przede wszystkim własnej Psyche. Nawet w otoczeniu ludzi – z surowością życia staje twarzą w twarz sam, całym sobą - i własnymi zmysłami doświadcza chłodu „kamienia”.

     Pustka, wolna przestrzeń ma symboliczne znaczenie „(…)stanu wolnego od ego, w którym wszystkie rzeczy są jak pustka i bezchmurne niebo.” (Timothy Leary „Doświadczenie psychodeliczne”).

     Ze względu na moją obecną obsesję na punkcie okręgów - pojawiają się one na większości obrazów - będąc wyrazem cyklu życia, duchowych śmierci i odrodzeń, dążenia do rozwoju, poszerzania świadomości i jedności z energią wszechświata.

     Dla usprawiedliwienia swojej fiksacji na punkcie kół, zacytuję J. Bohme, który już w 1612 r. pisał tak:

„Istota Boga jest jak koło (…), im więcej się patrzy na koło, tym więcej dowiaduje się o jego kształcie, a im więcej się wie, tym większą przyjemność ma się w kole (…) ”.

"Nieustanne Stawanie Się" to obraz o wymiarach 80x120 cm z 2021 roku. Autorem pracy jest KAROLINA OBUCHOWSKA.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę olej. Farba olejna to rodzaj farby powstała w wyniku zmieszania pigmentu z olejem roślinnym, często lnianym. Jest to wolnoschnąca technika wymagająca wiedzy, doświadczenia i praktyki. Farby olejne po raz pierwszy pojawiły się w starożytności na Dalekim Wschodzie, ale w Europie rozpowszechniły się w XV wieku, najwcześniej najprawdopodobniej we Flandrii. Szybko zyskały popularność ze względu na różnorodne efekty, które mogły być dzięki nim uzyskane – przede wszystkim świetlistość oraz wyrazistość kolorów. Farba olejna może być kładziona impastami, a więc grubymi warstwami, oraz laserunkowo. Laserunki to półprzezroczyste warstwy farby powstałe w wyniku rozcieńczenia ich dużą ilością odpowiedniego rozpuszczalnika, dzięki którym artysta może zmienić lub wydobyć odpowiedni ton niższych warstw obrazu. Ten klasyczny sposób nakładania cienkich warstw farby olejnej, spotykamy u flamandzkich oraz holenderskich artystów, takich jak Jan van Eyck, Rogier van der Weyden, Jan Vermeer czy Cornelis Gijsbrechts. Inną techniką jest alla prima, a więc nakładanie grubej warstwy farby swobodnym gestem malarskim, czasem bez szkicu przygotowawczego na płótnie, a czasem bazując jedynie na schematycznej kompozycji zaznaczonej pędzlem na podobraziu. Techniką alla prima posługiwał się Peter Paul Rubens oraz Anton van Dyck. Popularność farb olejnych spadła po połowie XX wieku, kiedy wielu artystów zwróciło się ku farbom akrylowym.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: figuratywne, inne, minimalizm, realizm, surrealizm. Figuratywizm był dominującym typem kompozycji od starożytności aż do wieku dziewiętnastego, kiedy zaczęły pojawiać się nowe artystyczne tendencje zmierzające do coraz większej subiektywizacji wizji artystycznej na płótnie i w rzeźbie. Jako minimalizm określa się kompozycje malarskie ograniczające rezerwuar środków artystycznych na rzecz prostych, schematycznych kompozycji oraz skromnej gamy kolorystycznej. Mistrzostwo w realistycznym ujęciu natury osiągnięto w XVII wieku, kiedy pojawił się nurt zwany trompe l'oeil (malarstwo iluzjonistyczne). Surrealiści aktywnie uczestniczyli w życiu artystycznym i kulturalnym powojennej Francji, często stosując prowokacje intelektualne w stosunku do osobistości ze świata polityki.

Przewodnie tematy pracy to: akt, człowiek, fantastyka, portret, inne. Akty, w kontekście rytualnym, można było spotkać w kulturach prehistorycznychCzłowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych. Fanstatyka pojawia się w sztuce całego świata, będąc odpowiedzią na ludzką potrzebę tworzenia wyimaginowanych światów i sytuacji, działających zgodnie z prawem logiki stworzonych w wyobraźni ich twórców. Jest to jeden z najtrudniejszych tematów plastycznych, wymagających nie tylko umiejętności artystycznych, ale w przypadku jego niefiguratywnego wydania - wiedzy psychologicznej i dużej wrażliwości w stosunku do modela.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: brązowy, pomarańczowy, żółty, zielony, złoty, wielokolorowy, czarny, inne. Kolor brązowy ma duży potencjał związany z wystrojem wnętrz, ponieważ nadaje przestrzeni naturalnego charakteru. Barwa pomarańczowa dobrze sprawdzi się w jasnej przestrzeni, wymagającej ożywienia i wprowadzenia centralnego elementu dla wystroju wnętrza. Żółty, który posiada różne oblicza zależne od odcienia barwy. Żółcienie poprawiają Nastroj odbiorcy i rozświetlają przestrzeń, w której są eksponowane bądź też wprowadzają atmosferę spokoju i odprężenia. W zestawieniu z ziemistymi odcieniami, kolor zielony wywoła efekt rajskiego ogrodu nawet w zamkniętym pomieszczeniu. Kolor złoty kojarzy się z bizantyjskim przepychem, dlatego będzie dla naszego wnętrza jak biżuteria. Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby. Czarny, który tworzy niezwykle ciekawe połączenia z ciemnymi wnętrzami, dobrze wygląda również w białych pomieszczeniach jako biegun przeciwny wobec sterylnego, jasnego pokoju.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, niepokój, pasja, radość, spokój, żywiołowość, inne. Melancholia może być wywoływana przez sztukę wykorzystującą motyw tęsknoty, zadumy nad przeszłością, rozstania czy śmierci. Niepokój można osiągnąć poprzez kompozycje o złowieszczym charakterze w zestawieniu z czerwienią, czernią i szarością. W przypadku pasji, artyści najczęściej stosują ciepłą kolorystykę zdominowaną przez czerwień lub wybierają tematy związane ze sferą uczuciową człowieka. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.