Jej Abstrakcyjność, 2024

"Jej Abstrakcyjność II" to dzieło, które od razu przykuwa uwagę swoją złożonością i dynamicznością formy. Artysta operuje tutaj paletą stonowanych, ale wyrazistych barw – czerni, beżu, czerwieni i niebieskiego – które kontrastują ze sobą, tworząc mozaikę geometrycznych kształtów. Kompozycja składa się z powtarzających się kwadratów, które wypełnione są różnorodnymi abstrakcyjnymi wzorami, przypominającymi fragmenty większej całości.

Tekstura obrazu jest wyraźnie wyczuwalna – grubo nałożona farba dodaje mu trójwymiarowości, co wzmacnia wrażenie rytmicznej struktury. Powtarzające się motywy geometryczne mogą budzić skojarzenia z kolażem lub pracą mozaikową, gdzie każdy element ma swoje unikalne miejsce, ale jednocześnie wpisuje się w całość kompozycji.

Obraz łączy w sobie nowoczesną abstrakcję z subtelnym odniesieniem do ludzkiej figury. Jest to dzieło pełne kontrastów, zarówno w formie, jak i treści, co sprawia, że każdy odbiorca może odnaleźć w nim coś innego. Dla jednych będzie to studium kompozycji i barwy, dla innych – intymny portret skryty pod warstwą abstrakcji.

To idealna propozycja dla, osób ceniących sobie wieloznaczność i głębię dzieł. Obraz doskonale sprawdzi się zarówno w nowoczesnych wnętrzach, jak i jako element kontrastujący w bardziej klasycznych aranżacjach. Jego wielowymiarowość z pewnością będzie punktem wyjścia do wielu inspirujących rozmów.

"Jej Abstrakcyjność" - obraz jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 55x70 cm. Autorem jest Marcin Lenczowski.

Dzieło zostało wykonane w technice akryl. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik.

Autor pracy wykorzystał jako podłoże płótno. Jest to najpopularniejszy rodzaj podobrazia malarskiego, charakteryzujące się splotem płóciennym. Najczęściej do jego produkcji używa się włókien lnianych lub bawełny. Płótno może zostać naciągnięte na drewnianą ramę z blejtramu bądź przyklejone do deski drewnianej. Po zagruntowaniu płótna, jest ono gotowe do pokrycia kompozycją malarską.

Dzieło posiada charakterystyczne cechy utworu dla styli abstrakcja, ekspresjonizm, figuratywne. Abstrakcja to styl odrzucający zasadę mimesis, a więc naśladownictwa natury. Intencją abstrakcjonistów nie jest odzwierciedlenie rzeczywistości w jej rzeczywistych kształtach, ale przekazywanie abstrakcyjnych pojęć i idei przy pomocy linii i oraz kolorów dzieła malarskiego. Ekspresjonizm to kierunek w sztuce, który pojawił się w końcu XIX wieku w Europie, który charakteryzują mocne, przerysowane kompozycje, twarde linie, zniekształcenie świata przedstawionego, zaburzenie proporcji oraz perspektywy dzieła, wykorzystanie kolorów nietypowych dla rzeczywistości. Figuratywizm był dominującym typem kompozycji od starożytności aż do wieku dziewiętnastego, kiedy zaczęły pojawiać się nowe artystyczne tendencje zmierzające do coraz większej subiektywizacji wizji artystycznej na płótnie i w rzeźbie.

Przewodnie tematy pracy to: abstrakcja, człowiek. Człowiek pojawił się już w sztuce prehistorycznej i jest jednym z głownych tematów w sztuce do czasów współczesnych.

Autor obrazu wykorzystał przy tworzeniu pracy kolor wielokolorowy. Wielobarwna kompozycja pozwoli nam wprowadzić do spokojnego wnętrza dynamiczny, szalony element.

Klimat obrazu opisać mozna jako niepokój, który osiągany był przez artystów poprzez przywoływanie tematów śmierci, niebezpieczeństwa, strachu, ucieczki, sennych koszmarów. Szczególnie niepokojące są prace Francisca Goi, Arnolda Böcklina czy Williama Blake’a.