Niebieski nr 89, 2024

Obraz z cyklu "Nieobecni" ukazuje dwie postacie w niebieskich garniturach, różniących się delikatnie odcieniem, co subtelnie podkreśla ich odrębność. Detal ten jest kluczowy, gdyż wskazuje, że dłoń wystająca po prawej stronie zza kadru należy do postaci po lewej, sugerując ciągłość między nimi. Choć postacie wydają się podobne, ten szczegół uwypukla ich powiązanie.
Istotną rolę pełnią również krawaty – granatowy i czerwony – które symbolizują różnice w poglądach, charakterze lub statusie społecznym. Ten kontrast może sugerować, że choć postacie są pozornie identyczne, mają różne podejście do otaczającego ich świata.
Brak głów, który jest centralnym elementem kompozycji, zostaje dodatkowo podkreślony przez gesty rąk. Dłonie nie wskazują przypadkowych kierunków, ale celowo akcentują nieobecność głów, co nasuwa refleksję nad utratą tożsamości. Mimo tej nieobecności, gesty postaci sugerują aktywność, próbę zdefiniowania lub podkreślenia własnej roli w świecie, który pozbawia ich indywidualności.
Dzieło prowokuje do zastanowienia się nad kondycją współczesnego człowieka, który, choć zatraca swoją tożsamość, nadal próbuje funkcjonować w narzuconych ramach. Praca ta, będąc nie tylko wizualnie interesującą, skłania do głębszej refleksji, co czyni ją wartościowym elementem każdej kolekcji sztuki współczesnej.

"Niebieski nr 89" - obraz jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 100x90 cm. Autorem jest Marcin Lenczowski.

W celu stworzenia dzieła wykorzystał technikę akryl. Jest to farba syntetyczna, w produkcji której wykorzystuje się cząsteczki pigmentów oraz żywice poliakrylowe. Początkowo, farby akrylowe wykorzystywano do prac przemysłowych i budowlanych, m. In. Pokrywając nimi ściany budynków w klimacie nadmorskim, jednak od lat 50-tych szybko zyskiwały popularność jako medium malarskie. Posiadają liczne zalety: szybki czas schnięcia, dostępność, stosunkowo niską cenę, bogatą gamę kolorystyczną oraz łatwość posługiwania się nią. Może być wykorzystywana do pokrywania zarówno płótna jak i drewna, szkła, metalu, papieru, kartonu. Występuje w postaci płynnej (w pojemnikach) oraz żelowej (w tubkach) Farba akrylowa jest dobrym rozwiązaniem dla początkujących artystów, chociaż spotkamy ją w twórczości kanonicznych mistrzów malarstwa, takich jak Basquiat, Andy Warhol czy Edward Dwurnik.

Praca wykonana jest w oparciu o płótno. Jest to tkanina o splocie płóciennym, posiadająca wielorakie zastosowanie. Płótno wykorzystywane jest jako podobrazie malarskie: najpopularniejszymi rodzajami są te wykonane z włókien bawełnianych lub lnianych. Płótno malarskie bywa mocowane na krosnach (drewnianych listwach), tworząc blejtram lub umieszczane na desce drewnianej przy pomocy odpowiedniego kleju. Płótno jest w następnej kolejności gruntowane oraz pokrywane farbą.

Artysta wykonał obraz w stylach: figuratywne, minimalizm. Sztuka figuratywna to typ prac artystycznych, w których możemy wyróżnić sylwetki ludzkie, zwierzęce czy przyrodnicze w ich proporcjach naturalnych lub bliskich rzeczywistym. Minimalizm powstał na gruncie modernistycznych eksperymentów formalnych, które dążyły do mocnego ograniczenia środków plastycznych.

Tematem tej pracy jest człowiek. Jest temat uniwersalny dla historii sztuki: w prehistorii sylwetki ludzkie pełniły rolę mistyczną, w czasach renesansu stanowiły estetyczny wzór piękna, zaś w sztuce współczesnej wątek ten skupia się przede wszystkim na świadomości, percepcji i wnętrzu ludzkim, niekoniecznie przedstawiając go w całej postacii, a obrazując to, co jest częścią jego umysłu.

Wśród gamy kolorystycznej dominują kolory: niebieski, wielokolorowy. Niebieski, który dominował w twórczości Picassa w latach 1901-1904, dlatego też ten etap artystyczny nazywa się „Okresem błękitnym”Dzięki zabiegowi artystycznemu mieszanej kolorystyki z łatwością dopasujemy dzieło do wnętrza o takiej kolorystyce, która występuje choć w jednym fragmencie obrazu czy rzeźby.

Autor dzieła utrzymał je w nastrojach które opisać możemy jako melancholia, spokój, inne. Melancholia, która była szczególnie popularna w malarstwie końca XIX wieku, kiedy nasiliły się tendencje dekadenckie oraz katastroficzne. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku.