Oberwanie chmury, 2024

Substytut deszczu to seria kilku, różnej wielkości obrazów abstrakcyjnych, które odgrywają ważną rolę w eksploracji emocji oraz doświadczeń związanych z naturą, szczególnie z jej zmiennością i efemerycznością. Przez użycie lustrzanego efektu odbić, intensywnych kolorów oraz kontrastujących faktur, projekt ma na celu zachęcenie widza do refleksji nad naturą wody, deszczu i ich wpływu na nasze otoczenie i emocje.

Prace charakteryzują się m.in.:

• Lustrzanym efektem odbić – technika malarska, która wprowadza do dzieł elementy iluzji i głębi, imitując naturalne zjawiska odbicia w wodzie. To podejście ma na celu zbudowanie interakcji pomiędzy dziełem a widzem, tworząc dynamiczną relację przestrzeni.


• Intensywnymi kolorami – użycie nasyconych barw, odzwierciedlają różnorodność natury i jej zjawisk. Kolor jako środek wyrazu ma za zadanie pobudzić emocje i wywołać wrażenia związane z przeżywaniem deszczu oraz zmianami w przyrodzie.


• Kontrastem między gładką a chropowatą powierzchnią – to element, który wprowadza zróżnicowanie tekstur w dziełach, symbolizując różnorodność doświadczeń, jakie towarzyszą deszczowi. Powierzchnie gładkie odzwierciedlają spokój i harmonię, podczas gdy chropowate mogą oddać chaos i nieprzewidywalność natury.

Podsumowując projekt Substytut deszczu miał na celu nie tylko stworzenie spektakularnych obrazów, ale również refleksję nad nierozerwalnymi więziami między naturą a ludzkimi emocjami.

Praca jest podpisana z dwóch stron przez malarkę.

Obraz powinien zostać oprawiony w odpowiednio wybraną ramę ze względu na specyfikę podłoża drewnianego (płyta pilśniowa). Rama pełni wobec obrazu funkcje techniczne oraz estetyczne. Dobrze wykonana rama stabilizuje płaszczyznę i zabezpiecza krawędzie obrazu. Zaś druga funkcja ma na celu elegancką ekspozycję dzieła w danym wnętrzu (salon, sypialnia, gabinet, pracownia, biuro, hol, foyer hotelowe, restauracja, itd.). Do tego typu prac należy dobierać ramy z jednolitym kolorem np. biel, czerń, złoto, srebro lub oprawy drewniane o nowoczesnym i prostym kształcie. 

"Oberwanie chmury" - obraz jest dziełem z 2024 roku I charakteryzuje się wymiarem 30x25 cm. Autorem jest Iwona Jabłońska.

Dzieło zostało wykonane w technikach: akryl, olej, technika własna, inne. Farba akrylowa to farba, do produkcji której wykorzystuje się żywice poliakrylowe z cząsteczkami pigmentów. Początkowo, zwłaszcza w latach 50-tych w Stanach Zjednoczonych i Meksyku, wykorzystywano je w budownictwie do malowania elewacji budynków narażonych na morski klimat. Wkrótce zaczęły być stosowane również jako medium malarskie. Są łatwe w użyciu, szybkoschnące, zachowują żywe kolory przez długi czas; ponadto mogą być stosowane na różnych podłożach – płótnach, drewnie, płycie metalowej, szkle, papierze, kartonie. Akryle nie wymagają znajomości skomplikowanych technik, jak bywa to w przypadku farb olejnych, dlatego też stanowią doskonały wybór dla miłośników sztuki, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z malarstwem. Technika ta pozwala na nakładanie zarówno grubych warstw farby, jak i cienkich, laserunkowych. W zależności od stopnia rozcieńczenia farby wodą, akryle mogą występować w postaci żelu w tubce, sprayu, płynu. Są najpopularniejszym rodzajem farby malarskiej, stosowanej między innymi przez Davida Hockneya, Jeana-Michela Basquiata, Andy’ego Warhola, Edwarda Dwurnika, Tadeusza Dominika czy Jana Dobkowskiego. Jest to rodzaj farb malarskich, których składnikami są olej lniany oraz pigment. Technika własnoręcznego przygotowania farb oraz malowania nimi wymaga wiedzy, cierpliwości (obrazy olejne dość długo schną) oraz ćwiczeń; efekt, jaki dzięki nim uzyskany, jest wart tego wysiłku ze względu na dobrą trwałość obrazu oraz świetlistość kolorów. Farby olejne mają długą historię, która w przypadku Europy sięga XV wieku. Pierwszymi artystami, którzy zaczęli posługiwać się olejami na desce byli artyści flamandzcy i holenderscy, tacy jak Jan van Eyck oraz Rogier van der Weyden, którzy posługiwali się techniką laserunkową (nakładali półprzezroczyste, cienkie warstwy olejne na monochromatyczną podmalówkę, wzmacniając niektóre tony). W XVII wieku modna była technika alla prima, malowania „od razu”, często mieszając farby olejne na płótnie, nakładane impastowo. Zwolennikami takiego wariantu byli Peter Paul Rubens czy Diego Velazquez. Technika autorska, niepowtarzalna i oryginalna, zwykle mieszana, zależna od indywidualnej wizji artysty. W dużej mierze polega na eksperymentalnych działaniach samego twórcy.

Pracę możemy zakwalifikować do styli: abstrakcja, ekspresjonizm, inne, minimalizm, pop-art, street art, surrealizm. Abstrakcja nie jest tendencją nową: jej korzeni można szukać w społeczeństwach prehistorycznych, tworzących wyabstrahowane ornamenty czy uproszczone, schematyczne kompozycje o przeznaczeniu mistycznym. Obrazy ekspresjonistyczne cechuje duża emocjonalność i subiektywizm. Kierunek ten inspirował się również psychoanalizą oraz pierwszymi badaniami nad snem. Jako minimalizm określa się kompozycje malarskie ograniczające rezerwuar środków artystycznych na rzecz prostych, schematycznych kompozycji oraz skromnej gamy kolorystycznej. Pop-art to kierunek w sztuce powstały w latach 50-tych XX wieku, nawiązujący dialog z kulturą popularną, konsumpcyjnym stylem życia powojennych mas oraz cywilizacją wielkomiejską. Sztuka uliczna polega na wyrażaniu siebie jako części społeczności o konkretnych potrzebach, nieobojętnych wobec wydarzeń regulujących jej codzienność. Surrealiści korzystali z szerokiego repertuaru narzędzi plastycznych: obrazów, rzeźb, pierwszych instalacji, asamblaży, fotomontaży.

Tematem tej pracy są abstrakcja, fantastyka, pejzaż, inne. Fantastyka, która charakteryzuje się wykorzystaniem motywów sennych, nierealnych oraz baśniowych. Może ona przyjmować formy odnoszące się literackich toposów, wizji futurystycznych czy indywidualnych fantazji autora. Choć zajmował on niską pozycję w hierarchii akademickich tematów od XVII do XIX wieku, wyemancypował się poza oficjalnym nurtem sztuki arystokratycznej i mieszczańskiej, będąc jednym z ulubionych motywów artystów "Salonu odrzuconych".

"Oberwanie chmury" wyróżnia się paletą kolorów wśród których występują: beż, brązowy, pomarańczowy, żółty, złoty, wielokolorowy, czarny. Głównym zadaniem beżu jest ocieplenie pracy oraz wprowadzenie aury naturalizmu i elegancji. Jeżeli poszukujemy dzieła sztuki, które wizualnie dopasuje się do jasnego, kremowego wnętrza, barwa brązowa z pewnością okaże się strzałem w dziesiątkę. Kolor pomarańczowy kojarzy się z latem i świeżością, dlatego warto wprowadzić go do wnętrz, w których brakuje słońca. W zależności od odcienia, kolor żółty doskonale współgra zarówno z zimnymi, jak i ciepłymi barwami. Kolor złoty kojarzy się z bizantyjskim przepychem, dlatego będzie dla naszego wnętrza jak biżuteria. Wielobarwna kompozycja pozwoli nam wprowadzić do spokojnego wnętrza dynamiczny, szalony element. W pracach impresjonistów nigdy nie spotakmy kolory czarnego. Stał się on natomiast dobitnym akcentem w sztuce współczesnej, stawiającej na minimalizm.

Nastroj pracy charakteryzują melancholia, niepokój, pasja, radość, spokój, żywiołowość. Melancholia jest uczuciem wywoływanym przez wspomnienia, dlatego odczujemy ją, kiedy dzieło sztuki poruszy naszą indywidualną strunę pamięci. Niepokój jest osiągana przez dzieła sztuki oddziałujące na świadomość poprzez lęki pierwotne, np. Kompozycje ukazujące trudną do zidentyfikowania postać, stworzenia bez twarzy, ciemne kolory. Dzieła sztuki pełne pasji przedstawiają chwile zmysłowych przyjemności oraz wybuchu uczuć w ujęciu dynamicznym. Radość można osiagnąć poprzez kolory kojarzące się z przyrodą - np. Zielenią czy błękitami. Spokój można osiągnąć dzięki dziełom sztuki o kompozycji statycznej i kolorom, które nie rozpraszają naszego wzroku. Sztuka pełna żywiołowości powinna znaleźć się w przestrzeni biurowej, ponieważ pozytywnie wpływa na kreatywność pracowników oraz dodaje energii.